Bratnie Dusze recenzja

Jak długo może trwać tęsknota? Czy tak łatwo można zapomnieć o swojej pierwszej miłości? Ivy była bliska śmierci, tylko cud, a raczej jej zmarły chłopak Tristan i młodszy brat Philip, uratowali ją przed skokiem pod pociąg. Dlaczego chciała ze sobą skończyć? Teraz dziewczyna musi chodzić do psychologa i jest pod kontrolą wszystkich znajomych i rodziców. Jednak sama nie pamięta, co nią kierowało.

Tym razem Ivy zacznie odzyskiwać swoją wiarę w anioły, którą utraciła po wypadku, w którym zginął Tristan. Co najlepsze, będzie dzięki temu mogła kontaktować się ze swoim zmarłym chłopakiem, który jest jej aniołem stróżem. Nastolatka będzie musiała także przekonać się, komu może zawierzyć, kto jest po jej stronie, a kto kopie pod nią dołki. Na pewno nie będzie łatwo, będzie wręcz niebezpiecznie.

Powiem szczerze, że ta część mile mnie zaskoczyła. Autorka tutaj zaczęła ingerować bardziej w emocje czytelnika, w jego postrzeganie całej historii i zaufanie wobec poszczególnych bohaterów. To nie tylko ckliwa historia miłości i ukazanie cierpienia młodej dziewczyny, ale także znajdziemy tutaj trochę akcji czy thrillera. Nie oczekujmy po tej serii niczego ambitnego czy wstrząsającego, ale nie jest to pusta opowieść o nastolatkach. W stosunku do bohaterów mam nieco mieszane uczucia. Niektórzy są w porządku, drudzy denerwujący, a jeszcze inni w ogóle nie do zniesienia. Ale może to ja nie rozumiem sposobu bycia tych ludzi... Język jest bardzo prosty, bez żadnych udziwnień czy abstrakcji. Po prostu książka napisana dla zwykłego, młodego czytelnika, który być może nie potrzebuje niczego ambitniejszego czy moralizującego.