Bralczyk o sobie recenzja

Profesora Jerzego Bralczyka nikomu przedstawiać nie trzeba. To marka sama w sobie. Nazwisko, które zna chyba każdy, niezależnie od tego, czy interesują go językoznawcze zagadnienia. Ja od dawna lubię podczytywać profesorskie rozkminy językowe, więc tym chętniej sięgnęłam po książkę-wywiad, która w moim odczuciu okazała się czymś w rodzaju biografii profesora… Nie wiem, czy taki był zamysł „wywiadowujących”, ale uważam, że tak to wyszło.

Wywiad jest poprowadzony zgodnie z chronologią życia Jerzego Bralczyka i przeprowadzający tę rozmowę dosyć konsekwentnie przestrzegają tej zasady, wielokrotnie sprowadzając profesora na właściwy tor, gdy zdarzy mu się nieco odpłynąć od tematu. Efektem ostatecznym jest barwna i okraszona humorem opowieść o trochę niesfornym chłopcu z kompleksami, który uwielbiał się uczyć i na tym koncentrował praktycznie całą swoją energię, konsekwentnie budując swój własny portret człowieka oddanego nauce, erudyty i pasjonata, uniwersyteckiego guru, ale także zwykłego Bralczyka – ojca, męża, dziadka, kolegi.

To bardzo szczery i prostolinijny wywiad. I nie chodzi tu o to, że dowiadujemy się jakichś pikantnych szczegółów z życia profesora, chociaż w wielu kwestiach ocieramy się o wyznania bardzo osobiste, nawet intymne. „Fajność” tej publikacji zbudowana jest wokół lekkości mówienia o różnych, często mało chwalebnych rzeczach. Gawędziarki, błyskotliwy i lekko ironiczny ton odpowiedzi udzielanych przez profesora oddziałuje na wyobraźnię: proza codzienności naukowca, po godzinach męża i ojca, przedstawiona na tle społeczno-politycznym i obyczajowym.

Podczas lektury niniejszego wywiadu cały czas towarzyszyła mi rozterka, jak powinnam go ocenić i czy w ogóle powinnam. Wydaje mi się niestosownością ocenianie cudzych wspomnień, nie wiem, czy w ogóle ktokolwiek ma do tego prawo, bo to trochę tak, jakby oceniać cudze życie, dlatego nota, którą stawiam tej książce, nic nie oznacza, a jeśli już musi coś znaczyć, to odnoszę ją do samej formy wywiadu i może jeszcze do podejmowanych wątków, które mnie akurat ciekawiły. Szczególnie interesujący był dla mnie okres krakowski Jerzego Bralczyka.

Na koniec: Włoszczowa jest dla mnie totalnym zaskoczeniem, a „predylekcja” to bardzo ładne słowo.

Za możliwość poznania Jerzego Bralczyka „od kuchni” dziękuję Książkowej Wróżce i Wydawnictwu Agora.