Wrony recenzja



Podziwiam osoby, które potrafią zdecydować się na jeden ulubiony gatunek literacki, u mnie to absolutnie nie ma racji bytu. Sięgam często po kompletnie „nowe” książki, rozglądam się po zapowiedziach wydawniczych i szukam igły w stogu siana.

Każdy czytelnik wie, jak małe wydawnictwa giną w gąszczu dużych, prężnie działających firm, nie mają możliwości pojawienia się na półkach wielkich księgarnianych rekinów biznesu, ciężko jest zorganizować marketing i reklamy na dużą skalę, trudności piętrzą się w szalonym tempie. Wtedy zostaje moc mediów społecznościowych, siła poleceń, reakcje blogerów książkowych, które mogą wzbudzić w reszcie potrzebę sprawdzenia dzieła literackiego na własnej skórze. Tak stało się z „Wronami” autorstwa Petry Dvorakovej, wydanymi przez Wydawnictwo Stara Szkoła.

Mała książka opowiadająca o wielkich rzeczach. Opowieść o dwóch siostrach żyjących z rodzicami, z zewnątrz nic szczególnego nie rzuca się w oczy, jednak zaglądając do środka można wstrzymać oddech ze zdziwienia. Smród faworyzowania jednego dziecka, dym gniewu i przemocy, sadza z nienawiści matki do własnego dziecka. Nakazywanie, narzucanie, egzekwowanie za wszelką cenę, posłuszeństwo bez żadnej możliwości sprzeciwu. Zaciśnięte zęby, krzyk, pisk, płacz i wielki wrzask. Ściany drżą od nerwowego kroku ojca, może odpadnie z nich tynk, bo tym razem uderzenie będzie zbyt mocne.

Skończyłam czytać i z ostatnią stroną książki skończyły mi się słowa, jakimi mogłabym o niej opowiedzieć. Od razu przeszłam do działania i znalazłam innych blogerów, którzy mogliby o niej mówić, zaczęłam szukać osób, które będę potrafiły te słowa odnaleźć, dobrać, przelać na ekran i Wam zaprezentować, ja nie dałam rady…

Z tego powodu pozostaje mi odesłać Was na inne konta, do osób, które pokonały wszystkie demony tej historii. Często opinie nie potrafią oddać idealnie klimatu "ciężkich" książek, ból jest bardzo subiektywnie postrzegany, najlepszym przepisem jest wypróbowanie książki na własnej skórze. Duży plus to jej niewielka objętość i dzięki temu czyta się błyskawicznie. Polecam!


Tymczasem,
Katarzyna