Ból recenzja

"Jakie wykrzywienia rzeczywistości czyhają na nas pod koniec życia"

Mówi się, że miłość ma wiele twarzy to samo, moim zdaniem, można powiedzieć o bólu. Bo to właśnie ból jest głównym bohaterem tej powieści. Jest w każdej literce, w każdej scenie, w każdej osobie z tej historii. Stroi się w różne przebrania jak model na wybiegu mody. Jednak jakkolwiek by się nie ''wystroił'', nadal pozostaje tylko?, aż? bólem, który sprawia, że ludzie czasami zachowują się co najmniej irracjonalnie, a na pewno dziwnie i zagadkowo. Mówi się, że tonący brzytwy się chwyta, tak samo ktoś, kogo ''boli'' chwyci się wszystkiego byle tylko ten ból zagłuszyć, osłabić, zniwelować choćby na chwilę, na maleńki momencik dla złapania oddechu.

Iris, stateczna kobieta w tak zwanym średnim wieku. Nieźle ''ustawiona'' nawet jak na warunki życia panujące w Izraelu. Poukładane życie osobiste, a i zawodowe spełnione, przynoszące jej zadowolenie. Nasza bohaterka jest dyrektorką w szkole, ma na stanie męża syna i córkę, czegóż chcieć więcej?. Jednak to tylko warstwa wierzchnia tego stadła, ta dla ludzi, na pokaz. Wewnątrz tego domu już nie jest tak przejrzyście, wewnątrz każdy sobie przysłowiową rzepkę skrobie. Iris sypia w pokoju córki, która wyjechała do Tel Awiwu, niby z powodu chrapania męża. Co do swoich latorośli, małżonkowie też nie mają zgody. Syn to taki ''synuś mamusi'', nie sprawia kłopotów, a jedyne jego zmartwienie (i mamusi też) to powołanie do wojska, które wkrótce dostanie. Córeczka dla odmiany, jest tatusiowa. Bo to tatuś jej ufa, z nią rozmawia, potrafi ją namówić na wizytę w rodzinnym domu, do której to Alma wcale się nie pali.

Trochę tak odczułam, że córkę Iris kocha niejako z matczynego obowiązku, bo tak wypada . W każdym razie relacje w tej rodzinie są dość skomplikowane. Jakby tego było mało po wielu, wielu latach pani dyrektor szkoły spotyka swoją dawną miłość i...zaczyna w moim odczuciu postępować zupełnie nierealnie. Głupio i naiwnie, miałam wrażenie, że nagle znowu ma dwadzieścia lat i fiu bździu w głowie. Z psychologicznego punktu widzenia to zachowanie nie jest znamienne dla dorosłej i emocjonalnie dojrzałej kobiety tuż przed menopauzą. Chyba że złożymy to na karb zaczynającej się huśtawki hormonalnej, ale to już musicie ocenić sami. Książka nie jest zła, powiem więcej, jest dobra, w porywach nawet bardzo dobra, ale tylko tyle.

Jak dla mnie zbyt przegadana, z dużą dawką powtórzeń i moralizatorstwa chybionego zresztą. W moim odczuciu tam, gdzie coś powinno być zaakcentowane, tego nie ma. Jednak trudno odmówić tej pozycji dobrego warsztatu. Czyta się bardzo dobrze i szybko, a odcienie i twarze bólu i tego fizycznego i tego nie mniej dotkliwego, psychicznego oddane świetnie. Reasumując, książka nie rzuciła mnie na kolana, nie wyrwała z papuciów , szczęka mi z zachwytu, czy zdumienia nie opadła, ale zaciekawiła na tyle, iż zapewne sięgnę po jeszcze jakieś pozycje tej autorki, tym bardziej że mają dobre oceny i opinie.