Valeria w lustrze recenzja

„To, co robimy i mówimy, jak patrzymy, jakim tonem wypowiadamy słowa, to wszystko coś o nas mówi”.
Piszę tę recenzję od razu po przeczytaniu książki, czego zazwyczaj staram się nie robić. Jednak skoro już jestem chora i leżę w łóżku, to na coś wykorzystam ten czas.
Chciałabym powiedzieć, że „Valeria w lustrze” mnie zachwyciła, jednak tak nie jest. To znaczy nie do końca. Mam mieszane uczucia, co do tej historii.

Przede wszystkim tę książkę trzeba czytać, wyłączając mózg, by nie analizować pod kątem logiki zachowań bohaterów. Nie trzeba się skupiać zbytnio na fabule, bo zbyt dużo się nie dzieje. Mamy cztery przyjaciółki i czytamy o ich perypetiach, które często związane są z mężczyznami. Początkowo wszystkie bohaterki nie przypadły mi do gustu, jednak po przeczytaniu całości nie każda była taka pusta. Najbardziej polubiłam Nereę, bo jest taka najspokojniejsza z nich wszystkich. Moją sympatię zyskała także Carmen, która musiała „walczyć” z przyszłą teściową. Co do Loli, to wiecie zawsze musi być taka przyjaciółka w książkach, która jest zadeklarowaną singielką, lubiącą jednorazowe przygody i takie tam. I może nie do końca mi odpowiadała, to jednak spodobała mi się jej bezpośredniość i humor. Tytułowa Valeria mnie irytowała i jej mówię stanowcze nie. Ta kobieta nie wie, czego chce, często przeczy sama sobie i ma jakieś rozdwojenie jaźni. Chce być szczęśliwa, ale zawsze znajdzie sobie jakiś błahy powód, bo taką nie być. Jej związek z Victorem opiera się głównie na jednej rzeczy i szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tylu takich scen. Rozumiem, mogły być dwoje, trzy, ale tutaj było stanowczo za dużo i w dodatku nuda, przerzucałam wtedy kartki. Valeria jest po prostu jednym wielkim chodzącym pytajnikiem. Jedna z jej psiapsiółek określiła ją mianem tej rozsądnej, no ja nie wiem, bo jej wybory życiowe na to nie wskazują. Często odnosiłam wrażenie, że wszystkim w tej książce brakuje jednego ważnego narządu w głowie – mózgu. Wielokrotnie podkreślone jest jaki ten Victor cudowny i wspaniały i jak bardzo Valeria jest wyjątkowa, skoro porzucił swe dawne nawyki. Porzucił, ale nie na długo… Super, że facet taki świetny, tylko po co cały czas o tym przypominać?

Najbardziej przeszkadzał mi brak zaznaczenia z czyjej perspektywy, czytam. Jeden akapit był oczami Valerii, a następny już jest narracją trzecioosobową o Loli, Carmen lub Nerei. Zdarzało się jeszcze, że Valeria posiadała jakieś nadprzyrodzone zdolności i wiedziała, co w danej chwili robi ktoś tam, jak wygląda, chociaż jej przy tym nie było. Normalnie czy ona jest jakąś wróżką?

Były momenty, kiedy miałam ochotę rzucić książkę w kąt, jednak były też takie, kiedy naprawdę super się przy niej bawiłam i nawet się uśmiałam.
Nie wiem, czy polecam. Najlepiej samemu przeczytać i wyrobić sobie zdanie.