Diabłu ogarek. Czarna Wierzba recenzja

„Diablu ogarek. Czarna Wierzba” Konrada T. Lewandowskiego to pozycja z modnego dzisiaj gatunku fantastyki historycznej. Po całej serii książek Jacka Komudy (m.in. trzy tomy Samozwańca, Diabeł Łańcucki, Czarna szabla, Banita itd.), „Charakterniku” Jacka Piekary mamy kolejnego bohatera „sarmackiej fantasy” - woźnego trybunału ziemi liwskiej Stanisława Jakuba Lawendowskiego. W XVII wieku funkcja woźnego polegała na doręczaniu pozwów sądowych i ogłaszaniu wyroków. Często krewkim i agresywnym adresatom.
Powieść dzieje się kilkanaście lat przed wydarzeniami „Potopu” Sienkiewicza. Nawiązuję do „Potopu” nie bez kozery. W Powieści Lewandowskiego spotykamy postacie z trylogii. Motywem przewodnim jest równowaga i szeroko rozumiana tolerancja tak pomiędzy niebem a piekłem, mocami nadprzyrodzonymi – i złymi i dobrymi – tak i w sferze ludzkiej gdzie obok siebie żyją katolicy, prawosławni, luteranie, Żydzi, arianie a zagranicą trwa wojna trzydziestoletnia i szaleje inkwizycja.
Główny bohater, woźny Stanisław Lawendowski jest postacią bardzo kolorową. Weteran wojenny, znawca czarnej magii, doskonały żołnierz. Śluby złożone przez jego przodków nie pozwalają mu nosić szabli, ale doskonale radzi sobie przy pomocy przerobionego do walki cepa, czyli …nunczaku (!) i kordelasa.
Książkę czyta się szybko i łatwo. Jest napisana doskonałym językiem, choć dialogi wydały mi się zbyt współczesne, brak łacińskich wtrętów itp. Co w niczym nie przeszkadza w odbiorze całości. Jak dla mnie doskonała powieść fantastyczno-przygodowa. Polecam i czekam na kolejny tom: „Diabłu ogarek. Kolumna Zygmunta.”