Wyrwa recenzja

" Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy".
Haruki Murakami

Jak powiedzieć dziecku, że nigdy nie zobaczy już mamy? To pierwszy, a z perspektywy czasu, najmniejszy z dylematów jakie staną przed Maćkiem, choć w tym momencie wydać by się mogło, że to swoisty Rubikon, po przekroczeniu którego nic nie będzie już takie samo.

Portret mężczyzny w żałobie, ojca dwójki dzieci, którego życie zostało brutalnie wyrwane z utartych torów, przez nagłą i niespodziewaną śmierć żony. Miotają nim sprzeczne uczucia, od smutku i żalu, aż po gniew a głowę zalewa ocean niewesołych wspomnień, bowiem małżeństwo to nie należało to udanych. Było i istniało jakby siłą rozpędu, a dalsze wydarzenia tylko to potwierdzają. Okazuje się, że Janina miała wiele tajemnic, które spadły na Maćka niczym grom z jasnego nieba. Nadszedł czas, gdy będzie musiał zmierzyć się z konsekwencjami, które powstały przez błędy popełnione w przeszłości. Największym z nich był brak komunikacji, ale też ciągłe gonienie za pieniędzmi, brak czasu dla rodziny, niezadowolenie z posiadanego stanu rzeczy. Są ludzie, którzy nigdy nie potrafią być szczęśliwi.

"Gdzieś po drodze zagubiliśmy się i straciliśmy coś niesamowicie ważnego i cennego. Coś czego nie udało nam się już odzyskać".

Bohaterowie i sytuacje, w jakich zostają postawieni, są do bólu realne i właśnie to powoduje, że tak mocno się z nimi utożsamiamy. To może być historia każdego z nas i właśnie ta pewność, rodzi wiele refleksji.

Bez wątpienia Chmielarz osiągnął mistrzostwo w przekazywaniu emocji, które wypływają z każdej ze stron. Powoli, acz konsekwentnie, sączy w nasze serca i umysły ogromne pokłady smutku, beznadziei i cichej rozpaczy, aż nie zostaje nic, nawet skrawek wolnej przestrzeni, a my oblepieni tym szlamem mamy ochotę wyć do księżyca. Będziesz płakać, przeklinać, złapiesz największego doła świata, będziesz brudny i znękany, a wraz z ostatnią przewróconą stroną ockniesz się jakby z letargu i pomyślisz: jakie w gruncie rzeczy wspaniałe mam życie. Doceń je, póki nie jest za późno.