Błękitna wdowa recenzja

Pogrzeb, śmierć ukochanego męża- to wszystko jak sen, jak najgorszy koszmar, z którego nie można się przebudzić. CI wszyscy ludzie znani i nieznani. Nagłe pojawienie się brata, który lata temu opuścił kraj, w tym wszystkim ona Ewa, niby razem ze wszystkimi ale tak naprawdę samotna, przytłoczona rozpaczą, gdzieś obok.

Radzenie z codziennością , z ogromem spraw, natłok myśli, chęć zmian , potrzeba/ próba/ zamknięcia rozdziału z przeszłością, poszukiwanie spokoju i stabilizacji, ale nie jest to takie proste. Dwadzieścia lat w małżeństwie, wydawało by się że to pozwoliło  im dobrze się poznać- ale  nagły telefon zasiewa wątpliwości.

Piotr Podgórski opowiada nam  przepiękną, magiczną historię o miłości, samotności, o relacjach międzyludzkich, o walce o  marzenia. Historia jest  spokojna,  ciekawa z lekką nutką wątku kryminalnego, mocno osadzona w życiu. Książkę traktowała bym jak przesłania dla ludzi którzy zatracili wiarę w siebie, wiarę w innych,  którym już nic nie chce się zmienić w swoim życiu. Autor pokazuje nam, że warto zaryzykować, zaufać i rzucić się na głębszą wodę, wokół nas jest ogrom ludzi którzy mają takie same marzenia i którzy są tak samo samotni jak my, zagubieni, zrezygnowani. Każda nowa decyzja jaką w życiu podejmiemy , to nowe wyzwanie, które nie zawsze ułoży się według naszych oczekiwań – Nigdy nie wiadomo co wydarzy się po drodze  ale warto je podjąć to nowe doświadczenie które nas  wzmocni i wzbogaci.

Jest to moje drugie spotkanie z autorem  po którym niestety,  czułam trochę  niedosyt.  Lekkie pióro autora pozwala nam na  szybkie zagłębienie pięknej opowieści, ale u głównej bohaterki zabarkowało mi tu takiego pazura, tego… tego czegoś……. 

Piotrze apel- obdarz swoje bohaterki większą ilością emocji, niech to one same opowiedzą- pokarzą co czują, co myślą, powiedzą jestem wkur..żona, mam dość,- niech tupią, wrzeszczą, rzucają przedmiotami , niech okażą emocje, które w takich sytuacją winne być ogromne.
A nie idą na cmentarz i mówią –  kochanie mimo, że wyciekłeś mi numer to ja Ci wybaczam  - ,,jasna Anielka’’ pierwszą rzeczą jaką kobieta robi to nie wybacza ale wylewa z siebie potok złości, mówi jak czuje się zdradzona, zraniona,  zawiedziona, oszukana, poniżona - powiedzmy to wprost po takim numerze facet jest dupkiem, palem, fal…em.
WYBACZYĆ - owszem jestem na TAK , ale na to trzeba czasu, do tego trzeba dojrzeć.