Dziewczyna we mgle recenzja

Tajemnica. Mrok. Niewinna osoba. Zaginięcie. Mała społeczność włoskiego, górskiego miasteczka. Zbrodnia?

Anna Lou Kastner wychodzi do kościoła i nigdy tam nie dociera. Na miejscu zjawia się agent specjalny Vogel ze swoim młodym współpracownikiem, by przeprowadzić śledztwo wyjaśniające sprawę. Nie działa on jednak szablonowo, a jego bronią są media, bo jak używać tej prawdziwej Vogel już dawno nie pamięta.

Jeśli spodziewacie się niesamowitej zagadki zniknięcia młodej dziewczyny oraz pełnego napięcia śledztwa, gdzie z gęstej mgły wyłaniają się kolejne tropy, mylne drogi, a detektywi stoją na straży sprawiedliwości i zrobią wszystko, aby wyjaśnić sprawę, to tak nie będzie.

Dziewczyna we mgle, jest trochę inna niż pozostałe książki z tego gatunku i nie mam tu na myśli książek ze słowem „dziewczyna” w tytule, chociaż i w tej kategorii niewątpliwie się wyróżnia.

Przede wszystkim nie ma tu bohatera, któremu od początku kibicujemy i od początku wiemy, że działa ku dobru sprawy. Jest inspektor prowadzący śledztwo, ale daleko mu do innych inspektorów, którzy zrobią wszystko by poznać prawdę, kierując się zawsze dobrem poszkodowanych. Jest nauczyciel oskarżany mimo braku dowodów, ale i w tym przypadku możemy mieć wątpliwości… Nie ma typowego śledztwa, a książka ukazuje działanie mediów i jakie ono może przynieść skutki, gdy dojdzie do manipulacji faktami.Nieważna jest sprawiedliwość, ważny jest rozgłos i doprowadzenie sprawy do końca kosztem ludzi, ale czy na pewno winnych?

Ta książka to ciekawy początek, słabszy środek i sprawiająca, że już się od niej nie oderwiemy końcówka. Co prawda może trochę naciągana i odrobinę nierzeczywista, no bo jak… no jak… no miałabym kilka pytań… ale po chwili zastanowienia i przemyślenia całości stwierdzam, że to mocna i bardzo dobrze skonstruowana historia. W okresie gdy dość już miałam niczym nie wyróżniających się kryminałów, ten na pewno pozytywnie mnie zaskoczył. Nie pokochamy Vogl’a za jego metody pracy, nie będziemy uczestniczyć w pełnym napięcia śledztwie, bo wyrok szybko zostanie wydany. Czy słuszny? – to nas będzie zastanawiać. I gdzie jest ciało, dlaczego nikt nie szuka Anny?

Błądząc we mgle własnych domysłów i osądów, nie raz zgubimy tą właściwą drogę, którą pisarz od początku nas prowadzi. A gdy rozmyje się w końcu gęsta chmura tajemnic, odsłaniając rozwiązanie, z otwartą buzią przyjmiemy do wiadomości fakt, że zostaliśmy doskonale zmanipulowani. Bo przecież byliśmy tak blisko, widzieliśmy co się stało, tylko ta mgła; biała ogarniająca ogromny obszar mgła, utkana z ludzkich słów, zniekształciła rzeczywistość. Tak łatwo daliśmy się oszukać. Który to już raz wydaliśmy wyrok nie wiedząc nic o drugim człowieku? I wciąż nie uczymy się na błędach, kształtując własne opinie, na tych cudzych.