Maria Czubaszek. W coś trzeba nie wierzyć recenzja

Jestem wielkim miłośnikiem twórczości Marii Czubaszek, wciąż z upodobaniem słucham jej skeczów radiowych nagranych w latach 70. pozbieranych z Internetu: 'Dym z papierosa', 'Serwus jestem nerwus', 'Ciocia i Kazio' i parę innych cyklów. Bardzo lubię absurdalny humor owych nagrań w znakomitym wykonaniu Ireny Kwiatkowskiej, Jerzego Dobrowolskiego, Wojciecha Pokory i paru innych wykonawców; niestety, tylko część się zachowała. Dlatego z zaciekawieniem sięgnąłem po tę biografię satyryczki, ale spotkało mnie rozczarowanie, o czym poniżej.

Rzecz zaczyna się mocno, oto bohaterka książki dochodzi do siebie po nieudanej próbie samobójczej, no cóż, często tak jest, że wybitni rozśmieszacze miewają stany depresyjne i myśli samobójcze, czyżby dla równowagi?

Potem mamy trochę informacji biograficznych, pani Maria urodziła się w 1939 r., na kilka tygodni przed wybuchem wojny. Miała despotyczną, nielubiącą dzieci matkę, która wyrzuciła ją z domu gdy Maria przefarbowała sobie włosy na czarno. Nazwisko Czubaszek nosi po pierwszym mężu. Sama Maria była dzieckiem inteligentnym, ale osobnym, w szkole nie miała żadnych przyjaciół; nadmienia autorka, że mogła być w spektrum autyzmu, całkiem to prawdopodobne: wielu wybitnych ludzi jest neuroatypowych.

Niestety, nie jest to biografia typowa, bardziej impresyjna, rwana. Na przykład: pisze autorka, że zdaje Maria na anglistykę, ale nie informuje w którym roku, a potem bach: siedzi z Januszem Minkiewiczem w SPATiFie i pije wódkę, co się działo w międzyczasie, możemy tylko domniemywać.

A potem mamy bardzo dużo anegdotek o imprezowaniu z Adamem Kreczmarem, Jackiem Janczarskim i Jerzym Dobrowolskim. Bardzo mało lub prawie wcale pisze pani Ozminkowski o twórczości Czubaszek, a to są tematy, które mnie interesują.

Druga część książki poświęcona jest związkowi bohaterki książki ze znakomitym muzykiem jazzowym Wojciechem Karolakiem, który bardzo ciepło wspomina zmarłą żonę, mówi, że z czasem kochał ją coraz bardziej, a już najbardziej pod koniec życia. Sporo też dowiadujemy się o alkoholizmie Karolaka i współuzależnieniu Marii, ale znowu są to tematy jakby obok życia i twórczości bohaterki książki. A w ogóle to za dużo w książce jest o Wojciechu Karolaku, o jego karierze muzycznej, dziwactwach, krajach, w których pomieszkiwał, o jego graniu na statkach, dzięki temu zwiedził cały świat, dosyć to ciekawe, ale gdzie tu jest Maria Czubaszek?

Jak wiadomo, pani Maria pod koniec życia stała się standuperką, trochę jej monologów autorka cytuje, ale mało są śmieszne prawdę mówiąc, nawet w wykonaniu Wojciecha Malajkata.

Mam wrażenie, że autorka nie przyłożyła się do tej biografii, opartej prawie wyłącznie na rozmowach z Wojciechem Karolakiem i Arturem Andrusem. Wiele faktów z życia pani Marii nie zostało w książce wspomnianych, prawdę mówiąc więcej dowiedziałem się o jej życiu z artykułu w Wikipedii. Jak by powiedziała bohaterka książki: to biografia bez przepychu.

Książka jest znakomicie czytana przez Wojciecha Malajkata, bardzo lubię jego interpretacje.