Biały teatr panny Nehemias recenzja

Akcja tej książki skierowanej do młodzieży dzieje się w latach osiemdziesiątych w Polsce w tak zwanym PRL – u.

Główna bohaterka powieści to Kasia. Trzynastolatka w szarej i nudnej rzeczywistości tego okresu oczyma wyobraźni widzi siebie jako damę w wiktoriańskiej Anglii. Jej najlepszą przyjaciółką jest Ela, z którą dzieli wszystkie radości, ale także kłopoty i zmartwienia.

Dziewczynki w szkole zostają wyznaczone, aby pomóc dwóm starszym paniom. Mają chodzić do dziwnego i staroświeckiego mieszkania, aby przynosić obiady, pomóc w sprzątaniu, czy dotrzymać im towarzystwa. Panie Nehemias nie wzbudzają sympatii dziewczyn, a Elka szybko rezygnuje z tego zadania. W przeciwieństwie do Kaśki, którą coś ciągnie do z jednej strony strasznego, z drugiej zaś fascynującego miejsca.

Kasia jeszcze bardziej angażuje się w pomoc staruszkom, kiedy znajduje tajemniczy przedmiot. Okazuje się, że z niewiadomych przyczyn bardzo go potrzebuje i ciągle zaprząta jej myśli, Kiedy zabiera go do domu, wszystko w jej życiu zaczyna się komplikować, a dziewczyna przestaje zauważać to, co ją otacza. W momencie kiedy dziwnie działający Biały Teatr trafia do kolejnych użytkowników z każdym z nich dzieje się tak samo, a poprzedni bardzo go potrzebują i nie potrafią przestać o nim myśleć.

Choć nie wiadomo, czym dokładnie jest Biały teatr, który odnalazła Kasia, skąd się wziął i dlaczego działa w taki sposób w szarej rzeczywistości PRL – u jest on takim samym uzależnienie jak obecnie na przykład narkotyki, czy smartfon i media społecznościowe. Podobnie jak mały przedmiot wciągają one użytkownika, który nie potrafi im się oprzeć, w inny świat, w którym nie dostrzega otaczającej go rzeczywistości, lub jawi mu się ona jako idealna i piękna.

Książka Zuzanny Orlińskiej, to powieść skierowana do nastolatków, która w nietypowy sposób pokazuje uzależnienie i jego skutki. Autorka opisuje także rzeczywistość, w której żyli młodzi ludzie w tamtym okresie, przybliża historię i ważne wydarzenia. Powieść jest wciągająca i zdecydowanie warta przeczytania.