Biały jeleń i inne opowiadania recenzja

"Zagłębiając się intensywnie w świat wirtualny – a tak dzieje się codziennie w naszym życiu – stajemy się coraz bardziej obcy rzeczywistości, która nas otacza, szczegóły nam umykają i zastępujemy je kolejną fikcją".

Dla tej oto niewielkiej książeczki zarwałam noc, ale co ważne, było warto.

Opis
Ta niezwykle mała książka to zbiór opowiadań, refleksji o życiu autorstwa Ireny Foremnik.
Wydana nakładem wydawnictwa Borgis. Znajdziemy w niej opowiadania o życiu, dotyczące piękna natury, niesamowitości pór roku, trochę o pracy myśliwych i leśników, co było dla mnie bardzo interesujące. Są też rzeczy, bardziej przyziemne. Bardzo ujął mnie tekst Pani Ireny o wulgaryzmach i o badaniu, jako mówi autorka, cycków. Myślę, że to fragment, który powinna przeczytać każda kobieta, bo to sprawa ważna i poważna. A nawet ratująca życie!

Opinia
Bardzo trudno było mi się oderwać od książki, dlatego zarwałam nockę. Myślę, że potrzebna mi była taka książka i wielu z Was powinno w niej znaleźć coś dla siebie. Część z tekstów autorki można by było czytać wedle porządku pór roku, są takie mówiące o wiośnie i o zimie. Możemy odkrywać w nich piękno natury i świata. Podoba mi się w niej też, że autorka nie boi się mówić tego, co myśli. Poddaje też wiele spraw do zastanowienia się nad nimi. I to, co przykuwa moją uwagę równie mocno to świadectwo wiary, które autorka przekazuje w swoich opowiadaniach. Czuć w nich harmonię ze światem i pewną symbiozę do jakiej człowiek może dojść.
Bardzo dobra książka, lekka, mądra i refleksyjna. Dobra do przeczytania "na raz" i tak, gdy najdzie nas ochota. Warto się nią zainteresować, by wyjść na chwilę poza zakrzyczaną, wirtualną rzeczywistość i znaleźć w przyrodzie przyjaciela. Podziwiając niesamowite piękno natury, które pozwoli nam się zresetować, odpocząć i zwolnić.

"Ostatnio usłyszałam ładną sentencję:

„Żyjemy, żeby pomagać innym”.

Można się z tym zgadzać lub nie, ale ja myślę, że tak właśnie jest. Jesteśmy społeczni, potrzebujemy drugiego człowieka… w czasie pandemii widać to jak na dłoni. Kiedy musimy przebywać w odosobnieniu, dostrzegamy, jak bardzo brakuje nam ludzi wokół nas".