Biała wilczyca recenzja

Luty, 1917 roku. Ksenia, piętnastoletnia Rosjanka traci obydwoje rodziców i ucieka z ogarniętego rewolucją, bolszewickiego Piotrogradu. Jest zmuszona razem z młodszym rodzeństwem i starą nianią uciekać do Paryża. Utraciwszy to, co najcenniejsze - rodziców, dom i poczucie bezpieczeństwa musi z dnia na dzień wydorośleć i zaopiekować się swoimi bliskimi. Każdy dzień oznacza zmaganie się z problemami, z tęsknotą za opuszczoną ojczyzną. Los jednak szykuje dla Kseni coś wyjątkowego i któregoś dnia stawia na jej drodze Maxa, utalentowanego niemieckiego fotografa. To spotkanie stanie się dla obojga początkiem wielkiej, aczkolwiek bolesnej i trudnej miłości.

W Białej wilczycy losy bohaterów rozgrywają się na tle wydarzeń I połowy XX wieku. Autorce udało się w doskonały sposób oddać atmosferę tamtych czasów, klimat przedwojennego Berlina, Paryża widzianego oczami rosyjskiej emigrantki. Jesteśmy świadkami rozwoju niszczycielskiej nazistowskiej ideologii, obserwujemy jak antysemityzm przybiera coraz większe rozmiary. Wszystko to sprawia, że bardziej niż wątek miłości Kseni i Maxa zainteresowało mnie świetnie ukazane w książce tło historyczne. Dzięki ciekawej kreacji postaci drugoplanowych poznajemy wydarzenia z różnych perspektyw. Przyglądamy się wszystkiemu oczami Maxa - Niemca, który sprzeciwia się hitleryzmowi, Sary Linder - Żydówki i właścicielki luksusowego domu mody w Niemczech, siostry Maxa - żony wysoko postawionego nazisty. Autorka umiejętnie splotła ze sobą losy wszystkich tych postaci i stworzyła przepiękną, wzruszającą opowieść, od której nie sposób się oderwać.

Warto zwrócić uwagę na skrupulatność z jaką autorka nakreśliła poszczególnych bohaterów. Wnikliwie opisała wszystkie ich wewnętrzna pragnienia, obawy i uczucia, przez co jeszcze mocniej przeżywamy ich losy. Podobała mi się postać Kseni, która pomimo licznych przeciwności i dramatów, jakie ją spotkały potrafiła znaleźć w sobie siłę żeby przetrwać. Życie zmusiło ją do bycia zdeterminowaną, upartą, silną, niezależną i bardzo dumną. Może właśnie dlatego Ksenia nie potrafi się otworzyć nawet przed Maxem - mężczyzną którego kocha, miłością swojego życia. Czy któregoś dnia odważy się zrzucić pancerz i zrozumie, ze miłość nie jest oznaką słabości? Czy w wojennej zawierusze odnajdzie drogę do ukochanego?