Biała jak mleko, czerwona jak krew recenzja

„Ale miłość to coś innego. Miłość nie daje spokoju. Miłość jest bezsenna. Miłość obdarza siłą. Miłość jest szybka. Miłość jest jutrem. Miłość to tsunami. Miłość jest czerwona jak krew.’’

Szesnastoletni Leo jest świeżo zakochany w Beatrice- rudowłosej piękności. Świat postrzega przez barwy. Miłość jest czerwona jak krew. Przyjaźń to błękit- kolor oczu najlepszej przyjaciółki Silvii. Biel jest pustką, smutkiem, cierpieniem.
Leonard to chłopak o niezwykłej wyobraźni. Jest inteligentny, szczery i wrażliwy. Kocha jeździć skuterem, grać w piłkę nożną z Piratami, śpiewać. Szuka prawdziwej miłości. Kiedy dowiaduje się o chorobie Beatrice, jego serce wypełnia się bielą. Postanawia uratować dziewczynę. Oddaje dla niej swoją krew. Niestety, stan zdrowia Beatrice nie ulega poprawie. Leo towarzyszy jej w ostatnich chwilach życia.
Na jego drodze staje Naiwniak- nauczyciel historii i filozofii. Pomaga chłopcu znaleźć odpowiedzi na trudne i ważne pytania. Dzielą się swoimi przeżyciami, wspólnie próbują rozwiązywać problemy.
Leo w końcu odkrywa, czym jest prawdziwe uczucie. Wie, że miłość przebacza, że chce dawać, że jest jedyna i wieczna, że pokona wszelkie przeszkody i na zawsze zmieni nasze życie.

170 tys. Sprzedanych egzemplarzy, współczesne Love Story, bestseller to hasła towarzyszące „Białej jak mleko, czerwonej jak krew”. Według mnie w pełni zasłużenie. Alessandro D’Avenia w doskonały sposób opisał uczucia bohaterów, poruszając najczulsze struny naszych emocji. Książkę czyta się jednym tchem. Jest wzruszająca i zawiera mnóstwo mądrych myśli. Jestem pewna, że szybko o niej nie zapomnę. Polecam ją wszystkim czytelnikom, niezależnie od wieku.