Bezpowrotnie utracona leworęczność recenzja

Po raz kolejny czytam Jerzego Pilcha. Po raz kolejny delektuje się słowami, z ołówkiem w ręce przemierzam kolejne strony i zaznaczam najpiękniejsze i najbardziej błyskotliwe cytaty. Wzruszam się i z zachwytem wzdycham w tramwajach trzymając zieloną okładkę z widokiem Rynku Głównego w Krakowie.

Książka ta jest dla mnie ważna, bo wiele Krakowa można doznać z tych zapisanych stron. Kiedy czytam, że "Siedzę w pekaesie, ale przecież jakbym miał skrzydła lecę przez Mateczny, przez most Debnicki, lecę Alejami i ponad Kleparzem, powrót do Krakowa uskrzydla mnie sam w sobie" to nie mogę się nie uśmiechać. Ja codziennie lecę przez Mateczny, przez most Dębnicki i Alejami. I tak dobrze jest pomyśleć, że on - najcudowniejszy z pisarzy moich! - też przemirzał ową trasę, widział te same co ja trakcje tramwajowe i mury kamienic.

"Bezpowrotnie utracona leworęczność" jest podobnie do wielu książek Pilcha dosyć dygresyjna. Sporo tu odniesień, ucieczek we wspomnienia, zmian tematu, nagłych cytatów i nóg pięknych kobiet. Kilkanaście rozdzialików z pięknymi i zastanawiającymi tytułami ("Romantyczna skłonność do zwierzeń", "Szczegółowy opis jednego doznania", "Kawałek o trzęsących się rękach") opowiada o różnych sytuacjach, na każdy rozdzialik wypada inny temat, co nie znaczy, że tematy nie splatają się. Splatają. Moim dużym zastanowieniem czytając "Bezpowrotnie..." było czy wiele z tych historii jest wymyślonych. Na pewno kilka jest prawdziwych. Uwielbiam oscylowanie pilchowskie wokół fikcji i realności, wokół przywłaszczonych historii i swoich własnych przeszłych wydarzeń. Wokół trzeźwości i wokół kielicha gorzałki.

Polecam tę książkę każdemu, kto tak jak ja uwielbia zanurzać się w felietonistyczność choćby najtwardszą ręką napisanej prozy Pilcha, każdemu kogo nie nudzą żywiołowe opisy domów pogrzebowych czy boisk piłkarskich w Wiśle w latach 70.
Niesamowita sentencjonalność każdej "przypowieści" pilchowskiej sprawia, że muszę cytaty z jego książek notować, przywieszać w ramki. Zapamiętywać.

Panie Jerzy, kocham pana. Pragnę pewnego dnia ubrać żółtą sukienkę ( pamiętam, że taką sukienkę nosiła w pewnej pańskiej powieści Najpiękniejsza Kobieta Świata) i wypić z panem herbatę. Tylko herbatę, bo gorzałki nie lubię.

Jak pan, dobrze znam ten stan, kiedy (cytuję "Bezpowrotnie...") "anioł ulgi potykał się z demonem rozczarowania". Brawa za tę powieść!