Bezmiar cierpienia recenzja

Po zdradzie ukochanego, dwudziestojednoletnia Iza postanawia zmienić coś w swoim życiu. Wspierana przez najbliższych, wyjeżdża do Łeby, aby tam podjąć pracę sezonową. Rok młodszy Adam znajduje się w trudnej sytuacji życiowej. Chwyta każdą okazję, aby dorobić. Wyjazd do Łeby jest koniecznością. Bardzo jednak tęskni za swoim dwuletnim synkiem. Pogarszające się relacje z jego matką sprawiają, że Adam staje się coraz bardziej smutny i zagubiony. Iza i Adam spotykają się przypadkowo, lecz między nimi od razu rodzi się wyjątkowa więź. Czy jednak ich przyjaźń wystarczy, aby pokonać złe demony?

Oceniłam tę książkę 10/10, choć tak naprawdę takich historii nie obejmuje żadna skala. Już po zerknięciu na pierwsze strony wiedziałam, że to będzie coś wyjątkowego, ponieważ autorka zamieściła fragment jednej z moich ulubionych piosenek. Jakże bardzo pasuje ona do całości. Fragment kolejnej mojej ulubionej piosenki zamieszczony na końcu, jeszcze bardziej dopełnił całość. Samo to mnie kupiło. Ale wracając do historii Izy i Adama, to najważniejszy tutaj jest przekaz. Kiedy w naszym życiu zdarzy się coś, co nas złamie, tracimy chęć do życia. I wtedy wkracza ona. Depresja, to choroba niestety dość powszechna w dzisiejszych czasach. Może dopaść nas w każdym wieku. Aby się z nią uporać, trzeba w porę otrzymać fachową pomoc. Nie jesteśmy w stanie wygrać sami tej walki. Depresja jest jak zła siostra. Szepcze na ucho pesymistyczne słowa, uporczywe myśli nie dają spać, wypełniają każdą chwilę. A my zaczynamy ich słuchać, wierzyć w nie i w końcu dochodzimy do ściany. Wszystko sprowadza się do tego, czy będziemy w stanie przyjąć pomoc, przebić ścianę i iść dalej. Historia Adama i Izy pokazuje jaki wpływ na człowieka mają okrutne kłamstwa i podłe zachowania. I czasami nawet najbliższa osoba nie potrafi pomóc. To naprawdę wyjątkowa historia. Pokazuje skalę problemu od niestety najgorszej strony. Łzy same cisną się do oczu i nie da się nad nimi zapanować. Adriana Rak napisała historię z życia wziętą. Tym bardziej gratuluję jej odwagi, że zdecydowała się ją opowiedzieć. Polecam tę książkę każdemu. Uważam, że ta pozycja jest warta uwagi i przede wszystkim potrzebna.