Kobiety, których nie ma. Bezdomność kobiet w Polsce recenzja

Z okazji Dnia Kobiet, za którym sama nie przepadam, postanowiłam sięgnąć po książkę o kobietach. Liczyłam na emocjonalną treść, ale się zawiodłam.

„Kobiety, których nie ma” to bardzo wymowny tytuł, bo rzeczywiście bezdomność jest niewidzialna, powoduje, że osoby nią dotknięte znikają w społeczeństwie, wtapiają się w tkankę miejską, umykają statystykom i stają się jedynie niechlubnym, śmierdzącym i zaniedbanym kłopotem naruszającym estetykę naszych miast. Tylko że wg mnie dotyczy to w równym stopniu bezdomnych kobiet, jak i mężczyzn, dlatego reportaż miejscami jest stronniczy, gdy mówi, że kobieca bezdomność jest gorsza niż bezdomność panów. O ile mogę przyznać rację, że istnieją zauważalne różnice w zachowaniach i w sposobie bytowania w bezdomności mężczyzn i kobiet, o tyle nie wydaje mi się, żeby bezdomność kobieca była gorsza niż ta męska. Bezdomność to bezdomność i nie ma co udowadniać, że jedna jest gorsza od drugiej.

Pani Góra przytoczyła historie kobiet dotkniętych kryzysem bezdomności, ale zupełnie nie wiem, jaki był klucz w doborze rozmówczyń. Rozumiem, że nie każda pani chciała dzielić się swoją historią, ale po przeczytaniu tych wyznań, miałam wrażenie, jakbym czytała wciąż to samo. Historie zlewają się w jedno, dominuje niemal ta sama przyczyna bezdomności. Nie wiem też, jaki cel przyświecał autorce w podziale treści na województwa. Przecież bezdomność wszędzie jest bezdomnością.

Autorka lwią część tekstu poświęciła statystykom, finansowaniu pomocy dla bezdomnych, działaniu punktów medycznych, pracy streetworkerów, uzależnieniom, itp. Nie zapomniała również o ustawie o pomocy społecznej i omówieniu przepisów i procedur związanych z bezdomnością. Dostaliśmy też sporą dawkę historii o pomocy społecznej od czasów I wojny św. W efekcie to, co powinno być kluczowym tematem reportażu, czyli BEZDOMNE KOBIETY, zniknęło w morzu nudnej teorii i jeszcze nudniejszych akademickich rozważań, których nikt nie zapamięta, a które nic nie wnoszą do historii bezdomnych kobiet. Książka przestała być reportażem, a stała się skrzyżowaniem podręcznika do socjologii z przewodnikiem po zjawisku społecznym zwanym „bezdomnością”.