Bez mojej zgody recenzja

Po przeczytaniu tej książki długo myślałam o tym, co właściwie powinnam w recenzji napisać. Nawet teraz nie jestem pewna, czy dam radę przelać swoje myśli na ekran monitora.
Najpierw rzeczy podstawowe. Jak zapewne większość z was wie od momentu ujrzenia tytułu,książka jest autorstwa Jodi Picoult. "Bez mojej zgody" to chyba jej najbardziej znana powieść, niebez powodu z resztą.

Kate cierpi na ostrą białaczkę promielocytową odkąd skończyła dwa latka i na przekór lekarzom żyje kolejne czternaście. Jej brat, ani rodzice nie nadawali się na dawców, niespokrewniony także się nie znalazł. Jakim cudem może żyć, zapytacie. Anna, cudowne dziecko z probówki, poczęte by ratować swoją siostrę. Oto wasza odpowiedź. Dziewczyna ma dopiero trzynaście lat i z powodu tego co robi dla Kate, sama wydaje się obłożnie chora, a jej jedyną przyjaciółką jest siostra. Anna musiała porzucić własne marzenia, żeby pozwolić jej żyć. W końcu nadchodzi jednak dzień, w którym sprzeciwia się. Kate potrzebuje nerki, a Anna składa wniosek o usamodzielnienie medyczne. Jej decyzja spowoduje rozłam rodziny, która będzie zmuszona spotkać się na sali sądowej i
dopiero tam zrozumie motywy Anny. Ale czym młodsza córka jest dla rodziców? Pełnoprawnym dzieckiem? Magazynem części zamiennych? Chwilami można by się nad tym zastanawiać.

Książki Jodi Picoult mają to do siebie, że wręcz się je połyka, ale o wiele więcej czasu
przeznacza się na przemyślenia o nich. W tym przypadku także tak jest. Jak zawsze mamy przedstawionych kilka punktów widzenia, ale to tylko namnaża ilość myśli w naszych głowach.
Długo zastanawiałam się nad zachowaniem Sary, matki obu dziewczyn. Nie mam dzieci i ciężko jest mi sobie wyobrazić sobie jak zachowałabym się na jej miejscu, staram się jej nie oceniać, ale mimo wszystko jest coś co mnie boli w jej postępowaniu. Rozumiem, że kocha swoją córkę i nie chce jej stracić, ale przez to pozostała dwójka staje się jej obca. Czy można chronić jedno dziecko kosztem drugiego a o trzecim niemal zapomnieć? Mój zarzut idealnie formułuje Jessie brat Kate, kiedy miał dziesięć lat. Z jego ust padły słowa: " A może to ty byś w końcu dorosła? Może to ty nie możesz zrozumieć, że cały świat nie kręci się dookoła niej?"
Prawda w oczy kole.

Książka sprawia, że chwilami łzy napływają do oczu, że zastanawiamy się nad własnym życiem. Kiedy usłyszymy o takiej tragedii zaczynamy doceniać własne szczęście, rzeczy o których nawet nie myślimy. Zazwyczaj współczujemy i cieszymy się, że to kolejny raz nie my ucierpieliśmy. Ale co zrobimy jeżeli to nas dotknie coś takiego?

Zakończenie jest zaskakujące i nigdy bym na takie nie wpadła, być może dlatego, że jest raczej mało prawdopodobne. Powieść trzyma i nie puszcza do ostatniej strony. Zdecydowanie jest warta przeczytania, nie robiąc tego można sporo stracić. Polecam tę książkę nie tylko miłośnikom dramatów i powieści obyczajowych, ale każdemu innemu.