Więźniowie Szarości recenzja

“Pewnego razu dziatwa mała
 W leśne ostępy się wybrała
 Zgubiła się i w Szarość wpadła
 By nie powrócić więcej”.

Violet Saunders po śmierci siostry Rosie wraca razem z matką do rodzinnego miasteczka matki. Odkrywa, że należy do rodziny założycieli i razem z trzema innymi rodzinami ma chronić mieszkańców przed złem. Cztery Ścieżki walczą z Bestią, gdyż każda z rodzin ma swoje moce: gałęzie, kamienie, sztylety i kości. W momencie jej przyjazdu rozpoczyna się walka na śmierć i życie. Violet musi odkryć swoją moc i razem z innymi spróbować ocalić miasteczko. 

 

Niewątpliwie zauroczyła mnie fabuła, na pograniczu fantasy i grozy. Zamknięte małe miasteczka, gdzie czai się zło, mrok uwielbiam, bez względu na gatunek literacki. Tutaj, mimo, że jest to z opisu opowieść na pograniczu darkfantasy dla młodzieży, polecam i dorosłym, każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Nie porównuje powieści z serialami opisanymi na okładce, gdyż po prostu ich nie znam. Moją ocenę buduje na świeżości dla mnie tematu i zaciekawienia fabułą. Dlatego mimo chęci, żadnych negatywów nie widzę. 

Plusem są bohaterowie mimo młodego wieku z bagażem życiowym, niełatwym, a dodatkowo skrywają tajemnice, które pisarka odkrywa powoli. Nieufni, wsadzeni w ramy obrońców zaczynają się buntować. Widać tutaj wchodzenie w dorosłość i odpowiedzialność za własne czyny. Duży plus to ich charakterystyka, każdy inny, widać, że dopracowany, każdego można za jego czyny lubić, ale też w pewnym stopniu nienawidzić. Zakończenie jak dla mnie idealne, nie spodziewałam się takiego, Herman umiała tak manewrować, że nic, co wiemy na początku opowieści nie jest pewnikiem, a tajemnice, które wychodzą na jaw stanowią jeszcze większy znak zapytania. Ostatnie sceny świadczą, że historia będzie trwała nadal i czekają nas jeszcze inne opowieści. 

Całość to opowieść o przyjaźni, miłości, odpowiedzialność, ale też o zdradzie, żądzy władzy i o bestii, która jest nieobliczalna, zła, mroczna i nie do końca przegrywa. Jedyne, co mogę zarzucić pisarce to to, że całość się za szybko skończyła.