Ostatnie stadium recenzja

Sięganie po książki WYDAWNICTWA PAUZA jest zawsze bardzo intrygujące. Z każdą kolejną wzrasta we mnie przekonanie, że wszystkie one po kolei odkrywają to, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami naszych domów i za „zamkniętymi drzwiami” naszego wnętrza. Często dotykają tego, co ma zostać w ukryciu. Każda z nich coś w nas porusza i odkrywa to, co jest naszą tęsknotą, być może skrywanym wstydem, prawdą o nas.

Tak też jest w przypadku „Ostatniego stadium” Niny Lykke, norweskiej pisarki, która za tę powieść w 2019 roku zdobyła najważniejszą norweską nagrodę literacką Brageprisen.

Głowna bohaterka, Elin, jest lekarką rodzinną po pięćdziesiątce. Zaskarbia sobie naszą sympatię od pierwszych stron między innymi za to, jak komentuje wewnętrznym głosem poprawność polityczną, poglądy ludzi dobrze sytuowanych, brak szczerości, życie na pokaz. Gdy jest w swoim gabinecie lekarskim prowadzi wewnętrzny dialog z plastikowym modelem ludzkiego szkieletu, którego nazywa Tore. On „obserwuje” jej podejście do pacjentów i kąśliwie komentuje. Wizyty pacjentów czasem kończą się awanturą, gdyż Elin nie może się powstrzymać od powiedzenia prawdy roszczeniowym pacjentom. Z tą prawdą przekazywaną w czasie wizyt zgadzamy się w zupełności.

Wątek lekarski nie jest jedynym motywem tej powieści. Mamy tu jeszcze romans Elin, mężatki, z miłością z czasów studenckich. Bardzo ciekawie autorka opisuje swoje życie małżeńskie, które wydaje się całkowitą porażką. Ten romans wyzwala ją z picia i jednocześnie sprawia, że bohaterka staje się bardziej prawdziwa dla nas i dla samej siebie.

Czy czasem ta książka nie sprawia, że i my czujemy, że jesteśmy nieszczerzy w relacjach, nieprawdziwi, że nie mamy odwagi mówić tego, co naprawdę myślimy? Jeśli stać nas na prawdę, to musimy liczyć się z osamotnieniem.

„Ostatnie stadium” Niny Lykke dotyka, porusza struny szczerości wobec ludzi i siebie. Uważam, że ta powieść doskonale pokazuje brak autentyzmu w naszych relacjach.

Książkę czyta się doskonale, co oczywiście jest zasługą autorki, ale też tłumaczki - Karoliny Drozdowskiej.

Bardzo, bardzo polecam. Nie można się oderwać.