Ziarna wolności. Tom 1 recenzja

Po przeczytaniu opisu wydawało mi się, że to może być delikatnie coś w stylu „Zielonej Mili” z Tomem Hanksem. Później jednak doszłam do wniosku, że z mojej strony to ogromna hipokryzja, gdy najpierw twierdzę, że mam nie po drodze z książkami historyczno – wojennymi, a następnie właśnie takie wybieram do czytania. Niemniej jednak nie boli mnie to, bo każda książka zasługuje na czytanie i za każdym razem wierzę, że w końcu na stałe nie tylko od czasu do czasu pogodzę się właśnie z taką literaturą.

Co mnie uwiodło w tej powieści? Na pewno bohaterowie. Do tej pory nie jestem w stanie określić czy to są charaktery wyimaginowane, wymyślone przez autora czy jednak żywi ludzie, którzy zostali opisani. To naprawdę ważne, bo wtedy mocniej integrujemy się z przedstawionymi personami. Wiadomo taka fabuła jest trudna, ale przecież to trudne książki kształtują nas, nawet jeśli w niewielkim stopniu. Uczucie, które opisuje pan Marcin nie jest szybkie niczym pendolino, tylko rozwija się spokojnie, statycznie, tak jak powinno. To chyba urzeka mnie najbardziej. Język jakim posługuje się autor jest przyjemny, „czuć”, że pan Chyczewski ma rozbudowany warsztat językowy, umie nas poprowadzić przez fabułę, nawet jeśli samych w sobie dialogów nie jest jakoś wiele. Opisów jest masa, ale nie są one nudne czy męczące. Są rozbudowanym światem, do którego wprowadza nas historia, bez których nie poznalibyśmy sensu miłości jaką spotykamy w tym opowiadaniu.

Jeśli ktoś lubi historyczne książki to na pewno będzie wspaniała lektura i genialnie trafiony prezent. To nie tylko książka dla młodych ludzi, to także książka dla tych straszych, dojrzalszych, którzy na pewno poczują to „coś”.