Bardziej kochać siebie recenzja

Zuzanna Kaczmarek, to młoda dziewczyna, która od najmłodszych lat nie miała w życiu łatwo. Rodzice alkoholicy w znacznym stopniu naznaczyli ją w okresie, kiedy była najbardziej podatna na wpływy. Przez to w jakim środowisku się wychowała, od małego miała problemy z sobą samą pod wieloma względami. Brak uczuć okazywanych przez rodziców próbowała wypełnić innymi relacjami, czy też zachowaniami, które niestety często okazywały się dla niej destrukcyjne.

Aleksandra Sztorc wykreowała bardzo skomplikowaną, a jednocześnie realistyczną główną bohaterkę. W swojej książce “Bardziej kochać siebie” ukazała jak wielkim problemem jest depresja, że nie jest to tylko zwykłe użalanie się nad sobą, a ciągła walka ze sobą o siebie samego. Wiele przemyśleń głównej bohaterki wiele osób może odnieść do siebie. Sama często przyłapywałam się na tym, że zdarzały mi się momenty, kiedy myślałam sobie “znam to uczucie”, “też tak czasami miewam”, “też się tego obawiam”, “też się tym martwię”. Zaś rozmowy bohaterki z terapeutami umożliwiały lepsze zrozumienie tego dlaczego Zuza tak, a nie inaczej się zachowywała. Co więcej uważam, iż faktycznie dawały one do myślenia również czytelnikowi.

„Bycie w terapii, to nie tylko odpękanie tematu na jednej sesji, pogadanka czy narzekanie. To prawdziwa praca nad sobą, i to nie tylko w gabinecie. W procesie jest się cały czas. Cały czas jest się jakby zaprogramowanym na autoterapię, analizuje się właściwie wszystko, zwraca się uwagę na każdą emocję, na każde zachowanie, jest się wyczulonym na stare schematy, zauważa się je, czasem udaje się zareagować inaczej, a czasem nie, robi się samemu sobie taki mindfuck. I to jest niesamowite w byciu w terapii.”

Książka ta nie jest łatwa do czytania. W szczególności dla osób, które są bardzo wrażliwe, albo też same przechodziły przez problemy podobne do tych Zuzy. Opisy (dość graficzne) scen, w których główna bohaterka się samookalecza, czy też nawet usiłuje zakończyć swoje życie są bardzo trudne do czytania. Jednocześnie są one niesłychanie ważne, aby jak najlepiej opisać stan i sytuację, w których Zuza się znalazła. W Polsce, gdzie temat depresji nadal jest tematem tabu, tego typu książki są niesłychanie ważne. Dzięki nim jesteśmy w stanie rozpocząć dialog odnośnie choroby, do której przyznanie się, oznacza dla wielu osób słabość, coś wstydliwego, a nawet porażkę. W tym miejscu pozwolę sobie wstawić kolejny cytat, który idealnie opisuje tą właśnie sytuację.

„Ludzie zdrowi akceptują tylko choroby widzialne, dające dowód w wynikach badań, muszą widzieć cieknące ciecze z nosa, wysokie temperatury na czole, wysypki na ciele. Ludzie zdrowi, niedotknięci chorobą naszego wieku, nie wierzą w depresję, a jeśli już dopuszczą do siebie myśl o istnieniu takiej jednostki chorobowej, złotą radą od nich jest: „Weź się ogarnij”.

Największym przekrętem w tym wszystkim jest sama depresja. Depresja nie wie, że ty chcesz tak naprawdę żyć. Robi z tobą jednak takie rzeczy, że to nie ma znaczenia, że nie masz siły, że przez to zapominasz i czujesz, że się nie da inaczej.

Przez niewiedzę bagatelizowane są osoby w epizodzie depresji. Jak często słyszy się od znajomych: „Nic mi się nie chce, chyba mam depresję”, a czuć w wydechu sobotni przetrawiony alkohol. Albo: „Chujowo się czuję, to chyba depresja”, a wiadomo z relacji tej osoby, że zawaliła kolejną noc z serialami Netflixa, że pracuje piąty dzień z rzędu po kilkanaście godzin i żre kebaby z mięsem mieszanym. Przesadzam? Nie wiem. Wiem, że przez niewiedzę nadużywa się słowa „depresja”, poprzez samodiagnozowanie się po kłótni z chłopakiem, czy gdy jest się w trakcie trudnej sesji na wydziale prawa czy srawa. Nic dziwnego, że potem nikt poza psychiatrą ci nie wierzy i masz się po prostu ogarnąć.”

Z całego serca polecam “Bardziej kochać siebie” Aleksandry Sztorc każdej osobie, ponieważ jest to powieść, która w obecnych czasach jest bardzo potrzebna, aby pomóc lepiej zrozumieć, jak to jest żyć z depresją. Jeśli chociaż jedna osoba po przeczytaniu tej książki zrozumie, że to nie jest zwykłe użalanie się nad sobą, lenistwo, że nie ma przycisku w głowie chorej osoby, który nagle zmieni sposób myślenia o sobie samym, to znaczy, że książka spełniła w 100% swoje zadanie.

W tym momencie pewnie się zastanawiacie czy ta książka ma jakieś minusy. Pewnie dla niektórych fakt, że książka w dość bezpośredni sposób mówi o depresji i sytuacjach z nią związanymi, to dla niektórych ta powieść może być zbyt ciężka. Aczkolwiek to już jest kwestia stopnia wrażliwości danego czytelnika na tzw. “mocne sceny”. Mi jedyne co przeszkadzało to to, że główna bohaterka czasami używała spolszczonych wersji angielskich wyrazów tj. “ofkors”. Jako osoba na co dzień pracująca z tym językiem, mam problem z używaniem tego typu wyrazów.