Historie podniebne recenzja

„ Historie podniebne” Jakuba Małeckiego to zbiór siedmiu różnorodnych pod względem gatunkowym i niezwykłych, bo pełnych empatii opowiadań napisanych pięknym literackim językiem, bez zbędnych, bardzo rozbudowanych zdań. Spotykają się nich pełnokrwiści bohaterowie o różnych historiach. Wszystkie opowiadania są wzruszające, jednakże łzy z oczu wycisnęły mi „Żaglowce i samoloty” pokazując bardzo trudne relacje syna z narcystycznym ojcem (którego najbardziej cieszyły prezenty,które sam sobie kupił ) i ich wspólną drogę na finiszu życia ojca. Podobne relacje są przedstawione w „Domu z czekolady”, który tak jak „Projekt z dziedziny fizyki kwantowej” napisany został w ciekawej formie dramatu scenicznego z obszernymi didaskaliami. Odmiennym opowiadaniem jest „Idzie niebo”, gdzie znany mi z innych książek tego autora nurt wiejski jest połączony z elementami fantastyki, tworząc historię o szaleństwie, a właściwie o przemijaniu. Podobny motyw przemijania jest w opowiadaniu z elementami grozy pt.„Niedaleko”.
W „Utraconym życiu Nino Sandovala” autor pokazuje trudne epizody z życia młodego, lekko upośledzonego filipińskiego analfabety, zdominowanego przez zabobony i wierzenia w mitologiczne złe duchy. Ostatnie opowiadanie, wcześniej znane mi z publikacji w „Przekroju” (2017r.) a napisane jest w formie listów córki do nieżyjącego od lat ojca, które ona wysyła do nieba za pomocą balona napełnionego helem. Z tych krótkich wiadomości wyłania się historia jej długoletniego życia.
„Historie podniebne” są z gatunku tych, o których się nie zapomina , lecz pomimo tego niejednokrotnie do nich powraca.