Królowa pszczół recenzja

Tyle cukru jak na jeden raz to dla mnie dawka zabójcza, cała opowieść to jeden wielki słodki ulepek, który z pszczołami ma tyle wspólnego , że lecą do słodkiego. Wszystko wokół klei się od nadmiaru słodyczy, jaki zaserwowała nam autorka, a oprócz doznań smakowych nie obyło się bez ziewania. Reakcji mojego ciała nie dało się oszukać, książka jest dość nudna, melancholijna i mocno przygnębiająca. czy jestem sama sobie winna? Niekoniecznie. Zazwyczaj opisy okładkowe przekładają się na zawartość, natomiast w przypadku tej powieści zwyczajnie dałam się złapać niczym ryba na haczyk. Okładka i treść zamieszczona na niej wskazywała, żeby spodziewać się fabuły osadzonej w Indiach i bohaterki skrywającej pewną tajemnicę. I wszystko by się zgadzało, gdyby nie pewien szczegół, że kobieta cierpi na nieuleczalną śmiertelną chorobę, a fabuła książki oscyluje wokół ostatnich chwil jej życia. Zdecydowanie to nie mój zakres zainteresowań czytelniczych, temat okazał się nietrafiony.
Cała opowieść mocno mnie znudziła, zamysł autorki, by wykorzystywać każdy dzień życia sprawił, że popadłam w nieco melancholijny nastrój, a nie tego spodziewam się przy lekturze książki. Nie bez przyczyny nazwałam tę powieść bajką dla dorosłych, a to dlatego, że na ponad 400 stronach otrzymujemy obraz tak wyidealizowanych bohaterów, niemalże bez wad, a wszystko układa się po ich myśli - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki to tak dzieje się tylko w bajkach. Mało realistyczna fabuła, postaci bez żadnych cech charakterystycznych istne ucieleśnienie dobroci i miłości to przyznajcie sami , że idzie się zasłodzić.
Początek lektury nawet przykuł moją uwagę, gdyż z ciekawością śledziłam ucieczkę małej Anu i podróż dziecka przez różne środowiska - tu należny się mały ukłon w stronę autorki. Gdyby rozwinęła ten wątek nieco szerzej, a nie skupiła się na amorach i podchodach miłosnych Raviego i Skylar byłaby to całkiem fajnie napisana powieść.
"Królowa pszczół" nie zachwyciła mnie, to nic innego jak bajka dla dorosłych, której bohaterowie absolutnie do mnie nie przemawiają. W filmach taki gatunek nosi nazwę rzewnego melodramatu, do którego idealnie pasuje paczka chusteczek.