W cieniu klątwy recenzja

Z okładki
Ever i Damen towarzyszyli sobie w poprzednich niezliczonych wcieleniach: wspólnie zwalczyli najpotężniejszych wrogów, by zawsze móc być razem. I kiedy już szczęście jest w zasięgu ręki, na Damena spada okrutna klątwa. Teraz każdy dotyk czy muśnięcie ust może oznaczać jego nagłą śmierć i wtrącenie do Shadowlandu – krainy cieni. Pragnąc ocalić ukochanego, Ever zaczyna interesować się magią. Pomaga jej nieoczekiwany sprzymierzeniec – surfer o imieniu Jude. Mimo że ci dwoje dopiero się poznali, czują, że spotkali się już wcześniej, dużo wcześniej. Choć Ever jest lojalna wobec Damena, coś przyciąga ją do Jude’a – zielonookiego blondyna o złotych włosach, z talentem do magii i tajemniczą przeszłością. Ever zawsze wierzyła, że to Damen jest jej bratnią duszą, jej przeznaczeniem. A jeśli los miał wobec tej dwójki inne plany? Wieczna miłość nieśmiertelnych zostaje wystawiona na ciężką próbę.

Przeczytałam ją jakieś trzy tygodnie temu i w końcu udało mi się zabrać za pisanie recenzji. Jest jednak mały problem, mianowicie w ogóle nie pamiętam, o czym ta część była. Cos tam mi się kołacze, że Ever i Damen nadal nie mogli się dotykać, a ona znalazła pracę i poznała surfera przystojniaka, a potem się okazało, że to jakieś kolejne wcielenie jej ukochanego z poprzednich żyć. (?) A i jeszcze cos tam, że Romano naściągał więcej nieśmiertelnych i podał truciznę przyjaciółce Ever i ona musiała wybierać między przyjaźnią, a miłością. Nie pytajcie mnie jednak, jak wybrała, bo i tak nie mam pojęcia.

W ogóle to ta część była do kitu i moja recenzja też jest raczej do kitu. Nie chcę mi się o tym pisać i dalej tego czytać. Miałam jeszcze kolejną część z biblioteki, ale rzuciłam to w diabły i poszłam oddać wszystkie. Szkoda czasu na to dziadostwo. Odzywa się we mnie obrońca przyrody, który grzmi – po co zmarnowano tyle drzew na papier do tego badziewia? A tak na marginesie to z tego, co mi się przypomina, to w tym tomie znowu było pełno literówek. Cóż nawet korektor nie miał tyle siły, by z uwagą to czytać. I nie dziwię się…

Jak to się mówi, gusta są różne, ale ja nie mam zielonego pojęcia jak TO się może komukolwiek podobać. Toć to zwykła szmira, od której saga „Zmierzch” w całej swojej marności jest 100 razy lepsza. Nie wiem już, czemu oceniłam to na 2+/6, zrobiłam to świeżo po lekturze, więc dobra tam, niech już tak zostanie.

A teraz tak na serio – taka moja złota rada prosto z serca – darujcie sobie ten tom, poprzednie i następne. Zaręczam, że nic nie stracicie, a cennego czasu marnować nie warto.