Generał recenzja

Z niezobowiązujących początkowo rozmów z głównym bohaterem, z czasem narodził się pomysł – wspólny Wojciecha Jaruzelskiego i autora – aby spróbować uczynić je kanwą biografii generała. Biografii w założeniu obiektywnej, ani napastliwej, ani uzasadniającej tezę o krystalicznej uczciwości i poczuciu honoru człowieka, któremu przyszło rządzić Polską w czasach przełomu. Prezentowana Czytelnikowi pozycja jest próbą zrozumienia niełatwego życiorysu, złożenia w całość układanki z okruchów ludzkiej pamięci i wyszperanych w zakamarkach archiwów dokumentów, nierzadko mających swą publiczną premierę w tej właśnie książce. Próbą odpowiedzi na pytanie, jak to się stało, że chłopak z ziemiańskiej rodziny, naznaczony traumą zesłania, zdecydował się przyjąć liturgię komunizmu za swoją i czynnie wdrażać ją w Polsce. Jak doszło – i czy doszło w ogóle – do przemiany, w efekcie której po latach Wojciech Jaruzelski został pierwszym prezydentem wolnej ojczyzny?

W poszukiwaniu prawdy o człowieku i historii autor rozmawia ze świadkami wydarzeń sprzed lat i drobiazgowo analizuje tysiące dokumentów – poczynając od tych stworzonych na Kremlu i w państwach radzieckiej strefy wpływów, na regularnie dostarczanych Amerykanom raportach pułkownika Ryszarda Kuklińskiego kończąc. Benedyktyńska praca zaowocowała odnalezieniem prawdziwych perełek.

Próbę odpowiedzi na pytanie, jak to się stało, że chłopak z ziemiańskiej rodziny, naznaczony traumą zesłania, zdecydował się przyjąć liturgię komunizmu z swoją i czynnie wdrażać ją w Polsce.