Autobiografia recenzja

Są tacy autorzy, którzy stworzyli książki ponadczasowe, czytane przez wiele pokoleń i niezmiennie aktualnie i na czasie. Do najznamienitszych zalicza się znana wszystkim przynajmniej ze słyszenia Agata Christi z domu Miller. Pierwsza Dama Zbrodni napisała 66 powieści kryminalnych, 15 zbiorów opowiadań wydanych w Polsce (w tym ok. 150 opowiadań), 6 powieści psychologicznych wydanych pod pseudonimem Mary Westmacott, 2 autobiografie, 18 sztuk teatralnych, 2 tomiki wierszy i 1 tomik opowiadań i wierszy dla dzieci. Większość z jej powieści i opowiadań zostało sfilmowanych, niektóre wiele razy. Stworzyła słynne postaci literackie detektywów: ekscentrycznego Belga Herkulesa Poirota oraz starszej pani, detektyw-amator panny Marple.
Ze wszystkich książek które napisała, mnie najbardziej urzekła jej Autobiografia. Christie pisała ją przez 15 lat i ukończyła w wieku 75 lat. W swobodny sposób wspomina swoje życie, o pewnych okresach pisząc więcej a inne pomijając milczeniem. Książka ukazuje życie pisarki począwszy od cudownego, barwnego dzieciństwa poprzez młodość, dwa małżeństwa i dwie wojny światowe. W bardzo przystępny sposób ukazuje swoje pisarstwo, bez ozdóbek i szczerze pisze o całkowitym przypadku który popchnął ją na drogę pisarską.
Śledząc losy rodziców Agaty a później jej samej, obserwować możemy radykalną zmianę w sposobie życia Anglików ta tamtego okresu. Matka, babka, ciotki Christie były paniami domu, zajmującymi się malowaniem, graniem, plotkami i dyrygowaniem służbą. Mężczyźni dysponujący odpowiednim majątkiem nie pracowali, zajmowali się przyjemną stroną życia spędzając czas pomiędzy klubem, polem golfowym a domem. To się nazywało korzystanie z życia. Ale już młodsze pokolenie do którego należała Agata, doświadczone wojną, zaprawione na polach walki, w szpitalach i fabrykach pokazało, że rola kobiety nie polega tylko na ładnym prezentowaniu się przy boku męża. Kobiety które w czasie wojny wykonywały ciężką i odpowiedzialną pracę, nie dały się po wojnie zapędzić ponownie do bycia wyłącznie ozdobą domu. Zaczęły pracować, podróżować, domagać się coraz głośniej równouprawnienia. Pisarka odbyła podróż dookoła świata wraz z mężem, ale podróż Orient Expressem już samotnie, pracowała przy wykopaliskach archeologicznych, pisała i wystawiała sztuki teatralne.
Dla mnie Autobiografia to najlepsza z książek Królowej Kryminału, ukazująca talent autorki do posługiwania się piórem. Dykteryjki z czasów dziecięcych, historie codziennego życia, anegdoty, tło powstawania najbardziej znanych kryminałów, klimat epoki, sentyment i nostalgia bijące z kart książki sprawiają, że nie stanowi ona jedynie ozdoby półki. Sięgam po nią co jakiś czas z wielką przyjemnością i zachęcam zarówno miłośników kryminału jak i wielbicieli międzywojnia, bo każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Ładne wydanie w twardej oprawie okraszone fotografiami stanowi dobre tło dla tak ciekawej treści.