Asystentka recenzja

Jo pracuje jako dziennikarka i freenancerka. Jest rozwódką, a aktualnie mieszka u swojej przyjaciółki Tabithy, która przygarnęła ją do swojego nowoczesnego mieszkania. Kobieta właściwie nie posiada zbyt wielu oszczędności, ma kiepsko płatną pracę, więc jest wdzięczna przyjaciółce za wsparcie jakie jej okazała. W owym mieszkaniu całą elektroniką zarządza asystentka, Electra. Ustawia temperature, nastawia budzik, przekazuje informacje ze świata, reaguje na pytania i podziękowania. Pewnego dnia, ta odzywa się do Jo nieproszona, jednak słowa które wypowiada budzą w kobiecie przerażenie. Jak to możliwe, by urządzenie znało jej najgorszą tajemnicę z przeszłości. Kobieta nie wie, czy ktoś próbuje jej zniszczyć życie, czy jej umysł zaczyna przejawiać pierwsze objawy schizofrenii. Jo musi wziąć się w garść, jednak rzeczy które się w około niej dzieją są coraz bardziej szalone.

Zdarzyło się Wam kiedyś sytuacja, w której książka którą czytaliście jednocześnie wbiła w was fotel i przytłoczyła zarazem? Ja miałam tak właśnie z tą pozycją. Bez wątpienia jest to świetny thriller psychologiczny i do w dosłownym znaczeniu tego słowa. Jednak gdy katastrofa goniła katastrofę, Jo ciągle przydarzało się coś złego, a każde moje podejrzenia co do zakończenia tej historii kończyła się fiaskiem, doszłam do wniosku, że tego wszystkiego jest dla mnie za dużo. Czytając "Asystentkę" czułam się jednocześnie przerażona jak i zafascynowana. To jak elektronika może wpływać na nasze życie, jak dostęp do internetu może nas wręcz obedrzeć z tożsamości jest tragiczne. Najgorsze jednak jest to, że my ciągle brniemy w rozwój tej sztucznej inteligencji, tak jak w przypadku właśnie Electry, którą poznajemy w książce. Co tu się działo... Szczególnie jeden moment sprawił, że poczułam ciarki na ciele, ale nie zdradzę Wam o co chodzi, żeby tu nie spoilerować.
Co do samych bohaterów to czułam ogromne współczucie dla Jo. Nie wyobrażam sobie znaleźć się w podobnej sytuacji, gdzie nie wiesz czy wariujesz, czy ktoś próbuje Tobą manipulować. Mieszane uczucia mam względem Tabithy. Była przyjaciółką Jo, jednak w moich oczach się nie sprawdzała. Widząc, że z bliską jej osobą dzieje się coś niedobrego, nie potrafiła poświęcić jej odrobinę więcej swojego czasu, urywała się ze spotkań ciągle mając jakieś wymówki. Irytowało mnie to niesamowicie.
Tak naprawdę, niemalże każdy bohater w tej książce był dla mnie podejrzanym. Jednak w rezultacie i tak nie domyśliłam się zakończenia, które swoją drogą mnie zwyczajnie zatkało. Dodam jeszcze, że brakowało mi tu dokończenia niektórych wątków, wyjaśnienia paru sytuacji. No ale, nie można mieć wszystkiego prawda?
Książkę zdecydowanie polecam, ale nastawcie się na ogrom emocji, a o chwili wytchnienia możecie zapomnieć.