Asymetria recenzja

Co byś zrobił/a, gdyby przeszłość, o której chciałaś/eś raz na zawsze zapomnieć, brutalnie wtargnęła w Twoje życie, domagając się uwagi? A co gdyby w dodatku zażądała od Ciebie porzucenia uczciwego życia w imię ideałów, niezgodnych z jakimikolwiek normami społecznymi?

Alicja Mort jako początkująca policjantka trafia w sam środek sprawy zabójstwa niewinnej dziewczynki. Czy pijany w sztok ojciec, zalegąjący w pokoju obok, mógł skrzywdzić dziecko? A może przesłuchiwana przez policję matka zdradzi się w jakikolwiek sposób i podsunie odpowiedzi na pytania śledczych?
Choć kobieta zdaje się nie okazywać żadnych emocji w rozmowie z mundurowymi, Alicja bacznie przygląda się jej najdrobniejszym gestom czy zmianom w mimice. Jej zawodowy mentor chce wydusić z podejrzanej zeznania, tymczasem Alicja próbuje dostrzec niewerbalne mikro-znaki, które nieświadomie wysyła do świata każdy z nas. Jak zakończy się sprawa bestialsko zamordowanego dziecka?

Z główną bohaterką spotykamy się ponownie po latach. Pożegnała już szeregi policji, a jej sposobem na życie stała się psychologia. Wykorzystuje jednak swoją wiedzę w nieoczywisty sposób, pomagając kobietom docierać do prawdy o ich mężach. Sama Alicja żyje w związku, który, choć pozornie jest całkiem w porządku, ewidentnie przeżywa jakiś kryzys. Na domiar złego na głowę zwala jej się przeszłość, która miała już na zawsze zostać jedynie w ponurych wspomnieniach. Zmuszona do odgrzebania starych, niedomkniętych spraw, kobieta zacznie balansować na cienkiej granicy pomiędzy dobrem i złem.

Autor w doskonały sposób zaplótł wątek kryminalny, jednocześnie z kunsztem potrafiąc przeprowadzić czytelnika przez jego meandry. Dostajemy tu nie tylko pakiet brutalnych mordów, ale także wyśmienitą porcję psychologii. Towarzyszymy bohaterom na ich ścieżkach moralnych rozterek, które siłą rzeczy skłaniają do rozważań na temat tego, co samemu zrobilibyśmy w podobnej sytuacji. Pan Bartosz zgrabnie udowadnia, że granica między złem a dobrem jest niezwykle delikatna, a definicja zarówno jednego, jak i drugiego, w dużej mierze zależna jest od punktu, w którym się znajdujemy. Jak wiele można wytłumaczyć dobrymi chęciami? Czy opieszałość organów władzy może stanowić wytłumaczenie dla samosądów, hejtu czy jakichkolwiek innych form dociekania sprawiedliwości na własną rękę?

Echh... mogłabym o tej książce pisać jeszcze długo, lecz obawiam się, że przekroczę niebezpieczną granicę, za którą zdradzę Wam zbyt wiele z fabuły. Napiszę zatem jeszcze jedynie: czytajcie koniecznie, bo Bartosz Szczygielski potrafi w naprawdę dobre, delikatnie nasączone elementami psychologicznymi kryminały.