Ariana. W objęciach wroga recenzja

Znacie twórczość Rivy Scott? „Ariana” to moje drugie spotkanie jeśli chodzi o tę autorkę i powiem tylko tyle, że znowu się nie zwiodłam :) Tak jak „Warci ocalenia” przypadli mi do gustu, tak tutaj, historia Ariany i Domenica pochłonęła mnie od samego początku!

Ariana Nunez to piękna i ambitna dziewczyna, która ma całe życie przed sobą. Pragnie dostać się na studia, więc nocami się uczy, a w dzień pomaga swojej rodzinie w prowadzeniu biznesu. Pewnego dnia, jej własny ojciec, „oddaje ją” rodzinie Cavillo, bo nie stać go na spłacenie własnych długów. Ariana ma służyć za kartę przetragową dla Cesara Barrigi w celu zawarcia sojuszu. Z kolei Domenico Cavillo, syn potężnego bossa mafii, nie do końca jest przekonany co do tego pomysłu, tym bardziej, że wie o czymś, o czym nie wie jego ojciec…czy dojdzie do tej „transakcji”?

Już od samego początku zostajemy wciągnięci w wir porachunków mafijnych. Co chwilę coś się dzieje, przez co książka z każdą kolejną stroną ciekawi coraz bardziej. Tu nie ma miejsca na nudę. Wyraziści bohaterowie, czarne charaktery, no i on – Domenico, facet na którego strach nadziać się w ciemnej uliczce. I to mi się w nim ogromnie podobało, był mroczny, nieprzewidywalny i niebezpieczny! Tylko, że teraz tak – jego ksywka „Zero”, zdecydowanie niszczyła mi cały jego obraz. Za każdym razem jak czytałam Zero, to w głowie zaczynałam mi się piosenka „Mniej niż zero….oooo” – serio. Nie wiem skąd pomysł na ten „przydomek”, ale jak dla mnie zamiast siać postrach, mnie odrzucał i powodował, że „diabeł już nie był taki straszny”. Postać Ariany była też fajnie wykreowana, choć i tak na pierwszym planie pojawiał się Cavillo.

Jeśli chodzi o fabułę, to jestem zdecydowanie na tak. Autorka świetnie dawkuje emocje, przez co w jednym momencie jest się w szoku, a za chwile ma się ochotę rozszarpać co poniektórych bohaterów! Nie zabrakło tu też zwrotów akcji, które skutecznie wprowadzały element zaskoczenia do całej historii. A ostatnie parędziesiąt stron, to już totalnie mnie rozniosło. Uwielbiam to, jak autorka zakończyła tę historię. No może nie do końca zakończyła, bo kolejny tom przed nami, ale to w jaki sposób to wszystko się potoczyło. I choć w jednym momencie zrobiło się przerażająco cukierkowo, tak późniejsze wydarzenia, już do takich pięknych nie należały ( więc tęcza została na szczęście przełamana ;)) Wyczekuje już kolejnej części, a Wam jeśli jeszcze nie czytaliście to gorąco polecam :)