Matki z Lovely Lane recenzja

Trzeci tom z serii o pielęgniarkach ze szpitala St Angelus zapewnia dawkę łagodnych emocji, wzlotów i upadków bohaterek znanych z wcześniejszych części. Ponownie nie można narzekać na tragedię, skromne życie, niecne zamiary czy mroczne charaktery naprzeciw delikatnym usposobieniom poszczególnych postaci.
Tytuł wprowadza czytelnika w otchłań matczynej miłości bądź jej braku, względem czego skrzywdzone dzieci ponownie przejmują na siebie rolę rodziców. Echo wojny w dalszym ciągu odbija się po ulicach Liverpoolu, a sympatyczne bohaterki brną nieubłaganie w dorosłość, która bardzo szybko i bezlitośnie pokaże swoje gorsze oblicze. Autorka obok znanych nam postaci z wcześniejszych części stawia przypadkowych ludzi z otoczenia szpitala ramię w ramię wraz z młodymi pielęgniarkami – można wręcz odnieść wrażenie, że koncentruje się mocniej na drugoplanowych bohaterach, którzy dość zgrabnie przejmują pałeczkę i ciągną w okowy swego losu czytelnika. Dorries przyzwyczaiła czytelnika do odejścia od młodych bohaterek już we wcześniejszej książce, stąd nie jest to już zaskoczeniem, choć przyznaję, że związałam się mocno z Aniołami. Niemałą niespodzianką jest poruszenie szerzej pewnych problemów społecznych, w tym nierówności w zatrudnieniu, jak i wysokości wynagrodzenia zależnie od płci. Autorce ponownie udało się stworzyć przygnębiającą, ubogą, szaro-burą atmosferę pokrytą pyłem węglowym, którą rozświetlają dobre dusze sprytem pokonując nagromadzone w innych zło i gnuśność, a jedno czego mi brakuje to brak nawiązania do poszczególnych postaci, które jednak mocno wybiły się we wcześniejszych tomach. Mimochodem czytelnik zastanawia się, jak aktualnie wygląda ich życie, natomiast Nadine poza pielęgniarkami i ich najbliższym otoczeniem nie uchyla rąbka tajemnicy, co stało się z innymi. W „Matki z Lovely Lane” zostają wprowadzone nowe postacie, które ramię w ramię wraz z Aniołami stawiają czoła brutalnemu życiu.
Czytelnik usatysfakcjonowany wcześniejszymi tomami i tutaj się nie rozczaruje. Dobrze nam znany styl pisania, jak i wartka akcja z ciągłymi wydarzeniami – zarówno pozytywnymi, jak i tragicznymi – sprawia, że sztuką jest odłożyć książkę przed poznaniem finałowych scen. Nawiązując do moich słów z opinii o drugim tomie wspomnę jedynie, że choć efektu zaskoczenia już nie odczułam, to przyjemnie było wrócić, przyjemnie spędzić czas w murach szpitalnych i nie tylko z dobrze mi znanymi pielęgniarkami z Lovely Lane.