Ja, anielica recenzja

Anielica z piekła rodem

„Ja, anielica” Katarzyna Berenika Miszczuk
wyd. W.A.B.
rok: 2011
str. 384
Ocena: 4/6

Jak dziś pamiętam czas, kiedy zapoznawałam się z powieścią Ja, diablica. Była zima, padał bielutki, puszysty śnieg, wokół mnie panowała cisza. To musiała być sobota, bo pamiętam, że z pracy odebrał mnie mąż i było jasno. Wtedy zaczęłam ją czytać. Wówczas zatonęłam w tej magii. Wyraźnie też pamiętam, w jakich warunkach kończyłam lekturę. Było ciemno, mroźno i sennie. Wysiadłam z autobusu i pomyślałam… że to naprawdę dobra książka, ale… No właśnie. Podczas drogi do domu próbowałam dojść do tego, co mi w niej nie grało. Był super pomysł, z którym dotychczas się nie spotkałam. Były interesujące postaci, o których aż chciało się czytać. Były wydarzenia, które chciało się przeżyć. Ale… Po dłuższej analizie zrozumiałam w końcu, co zgrzytało. Przede wszystkim kulały dialogi, pasujące bardziej do grupy dzieciaków niż dojrzałych ludzi. Kiedy już to do mnie dotarło, zrozumiałam, że cała książka została napisana w ten, dość infantylny, sposób. To stwierdzenie nie przekreśliło jednak lektury. Wciąż uważałam, że była wyjątkowa i często wspominałam opisane w niej perypetie. Uśmiechałam się sama do siebie na myśl o bohaterach i liczyłam, że autorka nie zostawi tego tematu i będę miała okazję przeczytać kontynuację powieści. No i nie zawiodłam się. Kilka tygodni temu do księgarń trafiła kontynuacja przygód niezwykłej warszawianki – Wiktorii i jej przyjaciół. Ja, anielica, bo o tej powieści mowa, zagościła i u mnie i w pierwszej nadarzającej się chwili po nią sięgnęłam. Jak się skończyło moje zetknięcie z książką Pani Miszczuk? O tym przekonacie się poniżej.

Czy zapamiętam okoliczności, w jakich czytałam Anielicę? Z tym może być nieco większy problem. Nic ciekawego się nie wydarzyło. Jesień, zza chmur wyglądało nieco poszarzałe słoneczko, a ja siedziałam w salonie na kanapie. Pod ukochanym cieplutkim kocem. Czyli okoliczności jak w przypadku 90 procent czytanych przeze mnie książek. Może więc sama książka wryje mi się w pamięć? Cóż… tego akurat mogę być pewna. Niestety niekoniecznie z powodu zachwytu nad nią.

Wiktoria Biankowska, po dość burzliwych wydarzeniach z powieści Ja, diablica wróciła na Ziemię. Przywrócono ją do żywych, wymazano pamięć i pozwolono podjąć kilka, jakby się mogło wydawać, właściwych decyzji. W cztery miesiące po zdarzeniach mających miejsce w poprzedniej części serii znowu spotykamy się z piękną warszawską studentką. Jest wiosna, ale aura zupełnie nie wiosenna. Pada śnieg, na ulicach ślizgawica, a Wiki musi rozliczyć się z fiskusem. Ciarki mnie przechodzą na samo wspomnienie. Jak się okazuje, Wiktoria nie mogłaby być jednak szczęśliwsza. Związała się z ukochanym Piotrusiem, do którego tak tęskniła będąc diablicą. Życie nie mogłoby być piękniejsze, tylko… Właśnie, w takich momentach ludzkiej egzystencji zawsze pojawia się jakieś „ale”. W życiu Wiki tym „ale” okazuje się być koleżanka ze studiów, która ewidentnie smali cholewki do wybranka serca naszej bohaterki. Pewnego dnia Wiktoria postanawia zerwać się z zajęć, by spędzić więcej czasu sam na sam z ukochanym. W drodze do niego spotyka uroczego nieznajomego, który częstuje ją jabłkiem. I to właśnie ten jeden owoc sprowadza do życia Wiki niesamowity, wydawać by się mogło zapomniany, chaos. Jak poradzi sobie z nim dziewczyna? Czy będzie musiała sama stawić czoła przeszłości? Czy los okaże się łaskawy i wyciągnie do niej pomocną dłoń? Czy i tym razem pomysły bohaterki sprawią, że świat stanie na głowie? Czy znajdą się ramiona, w których nasza bohaterka poczuje się bezpiecznie? By się o tym przekonać, powinniście zapoznać się z najnowszą książką Katarzyny Bereniki Miszczuk, zatytułowaną Ja, anielica.

To tyle tytułem wstępu, a jak moje wrażenia? No niestety, książka nie wywołała we mnie wniebowzięcia. Nie sprawiła również zepchnięcia do czeluści piekielnych, więc nie ma tragedii. Nie mogę jednak powiedzieć, bym była zachwycona. Ja, anielica w porównaniu z Ja, diablicą wypada raczej nieciekawie. Świeżości i niezwykłości, które sprawiły, że pierwsza część serii tak zapadła mi w pamięci, niestety w Anielicy zabrakło. Przez całą niemal powieść miałam wrażenie, jakby autorce zabrakło iskry bożej by napisać równie dobrą powieść, co poprzednio. Akcja posuwała się do przodu, przedstawiano nowych bohaterów, przypominano starych i… nic. Zero magii. Coś nie zagrało. Przynajmniej według mnie. Pierwsza, zdecydowanie większa część powieści nie wnosiła do akcji nic nowego. Druga połowa książki poświęcona została rozwojowi akcji. Było już jednak według mnie nieco za późno na ten rozwój, a i całe jego przeprowadzenie nie przekonało mnie do siebie. Bohaterowie, którym kibicowałam w części pierwszej nie wykazali się żadną pomysłowością, przez co nie mieli szans na odmianę swej egzystencji. Wiktoria nie nauczyła się niczego na własnych błędach i w Anielicy, mimo tak bogatych doświadczeń, postępowała tak samo głupiutko, a może nawet głupiej, niż w Diablicy. Może takie było założenie. Może taką bohaterkę mieliśmy właśnie otrzymać. Mnie ona jednak nie przekonała do siebie. I tak, jak po lekturze Ja, diablicy chciałam wcielić się w życie Wiki i zobaczyć, jak to jest zostać pomocnicą Lucka, to tak po lekturze Ja, anielicy już takiej chęci nie mam. Może za dużo wymagałam od tej książki? Może faktycznie nie powinnam liczyć na to, że dziewczyna po czterech miesiącach, które minęły od wydarzeń opisanych w poprzedniej książce, okaże się dojrzalsza. Tym bardziej, że przez ten czas nie miała dostępu do własnych wspomnień. Wydaje mi się jednak, że po tym, jak odzyskała pamięć, powinna być dwa razy ostrożniejsza podczas podejmowania jakichkolwiek decyzji. Tak przynajmniej powinna postąpić bohaterka, którą chciałabym zostać. Wiktoria tak jednak nie postępowała. Głupiutka, niezdecydowana Wiki. Tak bym ją mogła określić. Czy ktoś chciałby się wcielić w taką postać? Ja niestety nie.

To wszystko nie oznacza jednak, że książka była beznadziejna. Bo nie była. Przypuszczam, że gdybym nie znała poprzedniej części, dużo lepiej oceniałabym Ja, anielicę. Niestety ją znam i w tym porównaniu część druga wypada bardzo nieciekawie. Dodatkowo, gdybym z tą serią miała do czynienia po raz pierwszy, chyba niezupełnie połapałabym się we wszystkim. Bo niestety książka nie została napisana w taki sposób, by można było ją czytać, jako osobne dzieło. Przynajmniej według mnie. Znane postaci opisane zostały pobieżnie albo wcale. Identycznie się ma sprawa miejsc, które Wiktoria odwiedza. Już nie czarują i nie pociągają. Większości nie byłam sobie w stanie nawet wyobrazić. No i kulejące dialogi. Kwestia, która zaburzała mi część pierwszą serii powróciła i tym razem. Czasem odnosiłam wrażenie, że rozmawiają ze sobą dzieci, a nie dorośli, czasem kilkutysięcznoletni bohaterowie. To oczywiście tylko i wyłącznie moja opinia. I nie mogę powiedzieć, że książka mi się nie podobała, bo gdyby tak było po prostu odłożyłabym ja na półkę. Zawiodłam się jednak mocno, bo po Ja, diablicy miałam w pamięci niemal same pozytywne odczucia. Ogólnie wystawiam Anielicy mocną trójkę z plusem, albo słabiutką czwórkę… Czy do niej kiedyś wrócę? Sama nie wiem. Czy sięgnę po trzecią część serii? Raczej tak. Bo wciąż wierzę, że cała historia może skończyć się tak, jakbym ja to widziała. Może właśnie przez to, że bohaterka nie postępowała tak, jak ja bym tego chciała, tak się zawiodłam? Całkiem możliwe. Nie zniechęcam nikogo do lektury. Tę książkę trzeba przeczytać i wyrobić sobie o niej własne zdanie.