Na krawędzi. Pocałunek ciemności recenzja

Bardzo długo zbierałam się do napisania o tej książce. Już myślałam, że nie uda mi się nic z siebie wyciągnąć, by przelać na wirtualny papier. Nie jest łatwo powiedzieć, że coś mi się nie podobało albo, że nie podobało się tak bardzo jak chciałabym, żeby się podobało, gdy mam książkę od samej Autorki. Ale chcę być szczera, a nie chwalić coś bezgranicznie wbrew sobie.
Sam pomysł jest dobry. Całkiem ciekawy, może nie nowatorski ale bliski słowiańskim sercom, można też powiedzieć, że ostatnio całkiem modny i chwytliwy. Natomiast ta książka ma bardzo długi start i to jest jej największą wadą. I przy nawet najlepszym pomyśle, gdy na to COŚ czeka się długo… pomysł nie wystarczy. 
Akcja dzieje się tak naprawdę na przestrzeni ostatnich 50 stron. Zabrakło mi też pewnych logicznych wyjść, bo nie logicznym jest dla mnie to, że bogowie, czyli z założenia postacie mądre i przewidujące, nie przewidzieli, że jak zakażą czegoś bohaterce, pod groźbą wszelkich nieszczęść, a potem odbiorą wspomnienia włącznie z tym o znaku stop… To raczej jakby to powiedzieć… Proszenie się o nieszczęście. Wiem, gdyby nie to nie byłoby książki w tym kształcie. 
Nie mam na to rady i recepty jak to zmienić. Wiem jedynie, że gryzło mnie to bardzo...

Sama postacie są sympatyczne i łatwe do polubienia. Joannie się kibicuje i życzy jak najlepiej, ale czegoś mi nadal brakuje w jej kreacji. Mam jednak w pamięci, że jest to tom 1, z zamierzoną kontynuacją, więc rozwój bohaterów w planie ;) Liczę, że drugi tom będzie taki, jak te ostatnie 50 stron, że Autorka rozwinie skrzydła i ta książka będzie genialna. Serdecznie jej tego życzę i obiecuję, że na pewno przekonam się na własnej skórze jak to wyszło ;)