Sekretny język kotów recenzja

Dzięki „Sekretnemu językowi kotów” możesz się tego dowiedzieć. Ale pytanie brzmi, czy warto...
Autorka, Suzanne Schotz, jest fonetyczką i wielką miłośniczką kotów. Udało jej się połączyć te dwie rzeczy i tym sposobem powstała ta książka, dzięki której dowiedziałam się kilku istotnych rzeczy. Pierwsza – autorka baaardzo kocha koty (mieć ich aż pięć w domu? Szacun, my ledwo dajemy sobie radę z jednym Panem Kotem). Druga – autorka jest dumna z bycia fonetyczką. Trzecia – nie zdaje sobie przy tym sprawy, że inni ludzie fonetykami nie są. Mnie osobiście trudno było zrozumieć wszystkie zapisy fonetyczne, a zwroty jak „barwa dźwięku” czy „melodia głosu” nic mi nie mówiły. Autorka mogła poświęcić chwilę na wprowadzenie nas, nie-fonetyków, w świat zapisu fonetycznego. Kolejna rzecz, której się dowiedziałam dzięki tej książce to to, że ta książka jest... nudna. Serio, męczyłam ją kilka tygodni, czym pobiłam rekord długości czytania jednej książki. Strasznie wynudziłam się w czasie rozbierania na części każdego najkrótszego miauknięcia każdego z kotów autorki. Zdarzało mi się też pomijać kolejne nudniejsze akapity, co ostatni raz robiłam przy czytaniu „Krzyżaków”. Jakoś nie zainteresowało mnie to, co autorka chciała przekazać tą książką.
Naprawdę zaciekawił mnie jedynie jeden rozdział, w którym autorka odpowiadała na pytania o to, jak lepiej komunikować się ze swoim kotem. Na kilka pytań już przedtem chciałam poznać odpowiedź i dzięki tej książce miałam taką możliwość. Teraz już wiem, dlaczego Pan Kot tak rzadko przychodzi do mojej siostry!
Dzięki tej książce dowiedziałam się kilku rzeczy, ale moim zdaniem nie są one warte czytania całej tej książki. Niestety nie mogę Wam jej polecić, bo nawet prawdziwi kociarze będą rozczarowani.