Zwyczajny szpieg

Ostatni dłuższy czas spędzałam na czytaniu tego dzieła i powiem Wam, że zupełnie coś innego niż to co czytałam do tej pory.

Autor tej książki opisuje w niej swoją historię jak stał się oficerem wywiadu inaczej ujmując dyplomatą i jak radził sobie z wieloma tajnymi zleceniami. W momencie gdy Filip Hagenbeck wyrusza na Czarny Ląd jego codzienna praca polegała na wystawianiu wiz do Polski, ponieważ pracował na etacie konsula. Trzeba tu jednak podkreślić to co autor zaznaczył iż "Zwyczajny szpieg" większość czasu poświęca na mało ekscytujące czynności jak np spełnianie obowiązków typowego urzędnika państwowego. Więc od razu informuję, że nie nastawiajcie się na wartką akcje i wielki afrykański szał, bo to jest po prostu opowieść na czym polegała jego praca.
Mi bardzo podobała się część, w której Filip znalazł się w Nigerii, opisy jak to wygląda z perspektywy konsula itp. Druga rzecz, która mi przypadła do gustu to sposób w jaki autor wszystko to opisuje taki bardzo luźny a nawet można by rzec, że żartobliwie podchodzi do sprawy. Ciekawe i wyluzowane teksty sprawiały, że podczas czytania wielokrotnie pojawiał mi się uśmiech na twarzy. Taki typowy facet z dystansem 😁 Uważam, że sam autor jest ciekawą postacią i przede wszystkim odważny podejmując pewne kroki i działania, zważywszy na to jakie zwyczaje i kultura nie wspominając już o religii panuje w krajach Afryki.
Polecam tę książkę, na pewno osoby lubiące literaturę faktu znajdą coś dla siebie. Ja...

Filip Hagenbeck swoimi wspomnieniami „Zwyczajny szpieg. Wspomnienia” zabiera czytelnika w świat służby wywiadu PRL u jej schyłku. Na początku było ciężko pomimo, że temat jest mi nieobcy a i jest moim co nie co konikiem. Może to wynika, Pan wybaczy, Panie Filipie, ale chyba za dużo tej angielskiej flegmy. Pańscy koledzy po fachu przyzwyczaili nas, czytelników do innego obrazu szpiega. Nie znajdziemy tu strzelanek, tajnych skrytek czy wychodzącego cało ze zburzonego miasteczka polskiego agenta służb specjalnych. Nic podobnego. Autor faktycznie zgodnie z tytułem swoich wspomnień przedstawia „codzienne” życie zwyczajnego szpiega. Ale to nie znaczy, że jest ono nieciekawe, pozbawione barw czy przygód. Dowiedziałem się sporo ciekawych, dla mnie nieznanych, nowinek z życia dyplomacji. Tym czym zajmowali się nasi oficerowie wywiadu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, bo zajmowali się nie tylko szpiegowaniem i pisaniem meldunków do centrali. Pan Filip w sposób umiejętny nawet namawia czytelnika do poszerzenia wiedzy rzucając „od niechcenia” a to Waglewskim, jaki to przystojny był na studiach a to sprzeciw generała Jaruzelskiego do wymiany Pawłowskiego i temu podobne kwiatki. Jest ich sporo. Pomimo, że zacząłem od narzekania to nie znaczy, że opowieść zwyczajnego szpiega jest nudna. Wprost przeciwnie. Po prostu Pan Filip jest poukładanym, zwyczajnym szpiegiem bez przeszłości i z rodziną u boku. Z przyjemnością dowiem się jaki był powrót zwyczajnego szpiega.