Żółty tulipan

To książka z tych nieodkładalnych. Miałam zajrzeć do niej na chwilę, a przepadłam pozostawiając drugą niedokończoną. Po niej przyszło coś tak niespotykanego, że nie wiedziałam co się dzieje. Nie mogłam przestać o niej myśleć. Wiecie, to nie tylko zwykła historia. Mamy poruszone bardzo ważne tematy z którymi borykają się inni ludzie. Pierwszym z nich jest uzależnienie od antydepresantów. Obecne czasy to te w których depresja dotyka szerokie grono odbiorców. Wszystko przez pośpiech i życie ponad miarę. Ogrom ludzi jest uzależnionych od telefonów, gier, praktycznie od wszystkich mediów. Oglądanie śmiesznych wygłupów innych tak bardzo zabrało nam czas, że później gonimy by nadrobić obiad, posprzątać, pozmywać. Wszędzie obecny jest pośpiech, a przy nim stres. Żeby go zlikwidować ludzie zaczynają brać leki, które na jedno działają, a na drugie szkodzą. Nasza bohaterka nie zawsze rozumie to, co się z nią dzieje. Nie wie nawet dlaczego często spina się przy własnym mężu. Ja się domyśliłam, ale pomińmy ten fakt. Podobno ma idealnego męża, jednak czytając historię z jej perspektywy odniosłam inne wrażenie. Kolejny raz obiecuje mu, że tym razem skończyła z lekami i ma na to dobre potwierdzenie. W międzyczasie poznaje sekrety kogoś innego, przez to, że jej sama obecność działa na innych nagłym zwierzaniem się. Ogólnie, to wciąż chodzi roztrzęsiona, nie potrafi cieszyć się z tego, że zostanie mamą. Widzi ekscytację innych na taki stan, ale u siebie jest na to totalnie zamknięta. Wiem...

Na początku urlopu zabrałam tę książkę na festiwal, niestety, przeczytałam tylko kilka pierwszych stron i brakło czasu.
Później była Szwajcaria Saksońska i Czeska i też tak napięty grafik, że książka przeleżała na dnie bagażu.

Ale wczoraj wzięłam ją do ręki i przepadłam.

"Żółty tulipan" to debiut naszej Instagramowej Koleżanki - Natalii.
Ale od razu mówię, nie będę słodziła 😉

Główna bohaterka książki, Weronika, to kobieta uzależniona od antydepresantów. Stara się z tym walczyć, chodzi na terapię, ma kochającego męża i spodziewa się dziecka. I wszystko by było sielankowo i pięknie, gdyby nie żółty tulipan, którego Weronika odnajduje w różnych sytuacjach i miejscach. A to świadczy tylko o jednym - przeszłość powraca.

Co czułam, czytając książkę? Zaciekawienie, złość, frustrację. Starałam się nie oceniać Weroniki, bo na szczęście nie wiem, jak nałóg może kierować życiem i wyborami człowieka. Ale mimo tego byłam trochę na nią wkurzona za jej decyzje, zachowanie czy brak reakcji.

Zaintrygowała mnie natomiast postać Edyty, mojej imienniczki. Nie wiem, czy to ze względu na imię, ale bacznie ją obserwowałam i starałam się polubić. Czy mi się to udało? Nie zdradzę, bo nie mogę psuć zabawy osobom, które jeszcze nie czytały Tulipana.

A teraz słowo do Natalii - autorki. Napisałaś książkę rewelacyjną, "nieodkładalną", która wykręciła mnie na drugą stronę, sponiewierała i wypluła. A to oznacza tylko jedno. Czekam na kolejną...

Coś wspaniałego 💪 uwielbiam takie książki i nie mogę się doczekać kolejnej.Gratulacje