Opinia na temat książki Znak kości

Im dalej w serię tym lepiej. Tak! W końcu też rozumiem czemu tłumy kochają Mercy, czemu ludzie się w tych książkach zaczytują i je kochają.

Przede wszystkim przestałam porównywać Briggs do Andrews i przez to zaczęłam w pełni cieszyć się lekturą panny Thompson - porównywanie w przypadku tak różnych serii nigdy nie jest dobre.
Sama Mercy nie jest wszechmocna, nie jest typową superwoman, raczej bliżej jej do dziewczyny z sąsiedztwa. Z kluczem francuskim i mejkapem ze smaru, ale jednak nadal dziewczyny z sąsiedztwa.

Nareszcie też udało mi się sięgnąć po kontynuację szybko po skończeniu poprzedniego tomu, a dzięki temu nic mi nie zdążyło uciec i cieszyłam się każdym szczegółem i ciągłością akcji. W końcu 'Znak kości' ma miejsce niecały tydzień po wydarzeniach z 'Pocałunku żelaza'!
No i w końcu zaczynam naprawdę lubić Adama. Doceniać jego spokój i opanowanie, jego stabilność, którą przez dłuuugo miałam za ciapowatość.

Jeśli natomiast chodzi o samą treść niejako sensacyjno zagadkową. Składa się wszystko pięknie jak puzzelki, Jest niespiesznie jak to u Briggs, a jednocześnie jak akcja chwyci już za gardło tak nie puści aż do ostatniego słowa. Miałam ciarki, przeżywałam i emocjonowałam się. Lubię historie o duchach. A ta jest naprawdę dobra i nieoczywista.

Teraz nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kolejny tom. Do tego doszło ;) Trzeba było mi trzech tomów by mocno polubić. Może po czwartym się zakocham na całego? ;)
Oby!