Znak kości

Mercy, zmiennokształtna po traumatycznych wydarzeniach z "Pocałunku żelaza" musi wracać do formy. Nie jest to łatwe, zwłaszcza, że ciągle w najmniej odpowiednich sytuacjach dostaje ataku paniki. Są jednak przy niej przyjaciele i ukochany, którego wybrała i który odwzajemnia jej uczucia. Oczywiście mam na myśli Adama, Alfę watahy dorzecza Kolumbii.
Cieszy mnie jej wybór, osobiście to właśnie Adamowi kibicowałam, choć Samuel jako taki też nie był najgorszy.
Tutaj wydarzenia z poprzednich tomów nieco się ze sobą splatają, wraca wampir Stefan po całotomowej nieobecności, oznajmiając Mercy, że jej życie jest w niebezpieczeństwie a Pani chmary wie, że dziewczyna stoi za zabójstwem jej pupila. Jak się okaże bycie wrogiem wampira a w tym przypadku całej chmary jest koszmarem.
Na domiar wszystkiego do Mercedes przyjeżdża koleżanka ze studiów, prosząc o pomoc w wypędzeniu ducha z jej domu.

Muszę przyznać, że czytając ten tom miałam momentami gęsią skórkę a włosy na głowie stawały dęba czytając opisy jakie pani Briggs zafundowała nam w nawiedzonym domu Amber- koleżanki Mercedes.
Jestem tak wielkim straszkiem, że z reguły unikam zarówno książek jak i filmów grozy, nawet z jej niewielką dawką. Tutaj zdecydowanie nie mogłam się oprzeć.
Pani Briggs po raz kolejny udowodniła, że jest świetną pisarką budując napięcie i kulminując jego treść w momencie, w którym czytelnik się nie spodziewał.

Im dalej w serię tym lepiej. Tak! W końcu też rozumiem czemu tłumy kochają Mercy, czemu ludzie się w tych książkach zaczytują i je kochają.

Przede wszystkim przestałam porównywać Briggs do Andrews i przez to zaczęłam w pełni cieszyć się lekturą panny Thompson - porównywanie w przypadku tak różnych serii nigdy nie jest dobre.
Sama Mercy nie jest wszechmocna, nie jest typową superwoman, raczej bliżej jej do dziewczyny z sąsiedztwa. Z kluczem francuskim i mejkapem ze smaru, ale jednak nadal dziewczyny z sąsiedztwa.

Nareszcie też udało mi się sięgnąć po kontynuację szybko po skończeniu poprzedniego tomu, a dzięki temu nic mi nie zdążyło uciec i cieszyłam się każdym szczegółem i ciągłością akcji. W końcu 'Znak kości' ma miejsce niecały tydzień po wydarzeniach z 'Pocałunku żelaza'!
No i w końcu zaczynam naprawdę lubić Adama. Doceniać jego spokój i opanowanie, jego stabilność, którą przez dłuuugo miałam za ciapowatość.

Jeśli natomiast chodzi o samą treść niejako sensacyjno zagadkową. Składa się wszystko pięknie jak puzzelki, Jest niespiesznie jak to u Briggs, a jednocześnie jak akcja chwyci już za gardło tak nie puści aż do ostatniego słowa. Miałam ciarki, przeżywałam i emocjonowałam się. Lubię historie o duchach. A ta jest naprawdę dobra i nieoczywista.

Teraz nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kolejny tom. Do tego doszło ;) Trzeba było mi trzech tomów by mocno polubić. Może po czwartym się zakocham na całego? ;)
Oby!

Zachęcona 3 tomem sięgnęłam po kontynuację.
Kurczę. Nie żałuję :D
Z każdą kolejną częścią jest coraz lepiej.
Tym razem Mercy mierzy się z Chmarą. Adam próbuje jej pomóc, ale to ciągnie za sobą konsekwencje. Nieoczekiwanie na progu jej domu staje dawna znajoma, która prosi ją o pomoc z nawiedzającym jej rodzinę duchem.
Jest ciekawie, intrygująco, trochę niepokojąco i jednocześnie cudownie.
Gdybym nie miała ograniczonego czasu przeczytałabym książkę dużo szybciej.
Było warto dać jej szansę.

Mercy jest świetna. W tej książce nie było inaczej. Może i było trochę zamieszania, ale nie ma co się dziwić - to w końcu Mercy. ;) Nareszcie Fabryka wyda "Znak kości" (ładnie wybrnęli z tym tytułem). Premiera już 5 sierpnia (o ile niczego nie przełożą).

Ja czekam właśnie na tą część (choć już czytałam), mam nadzieje, że do końca tego tygodnia będzie już u mnie. Po za tym w czwartej części mamy wszystko od wilkołaków, przez wampiry do duchów i oczywiście nieodstępującej na krok Mercy laski.

Książka fajna, dobrze się czyta. Kolejny raz autorka trzyma czytelnika w napięciu Ciągle mam mało przygód Mercy... A okładka podobnie jak treść rewelacyjna ;-)

Nie mogę się zdecydować, który tom jest najlepszy. Całą seria jest po prostu świetna, szkoda tylko że tak szybko się ją czyta.

znakomite, szkoda że fabryka słów tak powoli to wydaje