Znaczy kapitan

Trudno mówić tu o jakiejś fabule, jest to zbiór opowieści morskich, obrazujących życie zawodowe autora, począwszy od marzeń, że będzie dzielnym żeglarzem, przez Szkołę Morską w Tczewie i kolejne żaglowce, statki, rejsy....

Cały czas w tle przewija się tytułowy "Znaczy kapitan", czyli kapitan Mamert Stankiewicz, który jest mentorem autora i z którym autor pływa na rozmaitych statkach, począwszy od szkolnych żaglowców, aż do ostatniego rejsu M/S Piłsudski.

Opowieści są szalenie barwne, przewija się w nich mnóstwo fantastycznych osób, arcyciekawych typów ludzkich, kolegów ze statków i pasażerów, piękne i wzruszające opisy rejsów, miejsc i wydarzeń...
Kiedyś gdzieś czytałam, że po lekturze tej książki Melchior Wańkowicz stwierdził, że autor marnuje temat, bo z każdego z opowiadań można by napisać powieść.

Jest to też kawał historii polskiej żeglugi, począwszy od czasów, kiedy prawie nie mieliśmy wybrzeża, kiedy dopiero powstawała Gdynia, kiedy statki dla polskich armatorów były budowane we Włoszech, świadectwo tego, jak bardzo wiele osób chciało pływać, jak ważne było morze.

Kiedy teraz czytam tę książkę, to tkwi we mnie wielki żal, że już nie ma takich statków, takich rejsów, takich kapitanów jak Mamert Stankiewicz i oficerów nawigacyjnych jak Karol Olgierd Borchardt, że zapomnieliśmy chyba, że morze nie służy tylko temu, żeby się nad nim opalać, że nie mamy floty...

Zabrałem się za tą książkę z nudów i braku innej pozycji pod ręką, ale od tego czasu przeczytałem ją już z 3 razy. Rozumiem, jak po przeczytaniu takiej pozycji można zapragnąć żeglarzem i wyruszyć na głęboie, rozległe i niespokojne wody.Autor opisuje własne przeżycia, przez które przewija się osoba "Znaczy Kapitana", Mamerta Stankiewicza, będąca dla Autora wzorem. Książka nie pozbawiona jest humoru i czyta się ją z zapartym tchem, od opowiadania do opowiadania.

To też książka należąca do tych, którą zaliczyłem więcej niż 10 razy. Obecnie zaliczam ją pod kątem zarządzania projektami i teorii katastrof czyli co Włosi sfuszerowali przy konstruowaniu i budowie statku pasażerskiego i na ile wpłynęło to na stan zdrowia Kapitana Mamerta oraz jak można zastosować radę Pitagorasa "Nil admirari!" w obliczu pięknej, półnagiej kobiety.

Aż chce się wyruszyć na wielkie oceany. Wspomnienia Borchardta o służbie i "Znaczy Kapitanie" Mamercie Stankiewiczu napisane w ciekawy sposób i z dowcipem.

Zauroczyła mnie ta książka... Aż chciałoby się popłynąć w dal....

Moja etatowa książka na wyjazdy:)