Opinia na temat książki Zmierzch

Nieśmiertelny stalker.

Z cyklu - mądrości Belli Swan.

Trzeba w końcu wrzucić ten „Zmierzch” do przeczytanych, pomyślałam. Tylko jak napisać chociaż kilka słów opinii, jak się nie pamięta książki? Bazowanie na samych wspomnieniach to krucha sprawa. A co mi tam, i tak nie miałam ostatnio ochoty na używanie szarych komórek, a na Legimi pojawiły się audiobooki – do sprzątania i gotowania jak znalazł. Zaczęłam słuchać i… ojojoj, ojojoj.

Małe wprowadzenie. Przeczytałam „Zmierzch” będąc w wieku głównej bohaterki, proszę się nie śmiać :) Moja współlokatorka ze studiów była fanką Edzia, więc chodziłam z nią na wszystkie ekranizacje do kina, to była taka nasza tradycja. Nawet wybierałam suknię ślubną w tym samym terminie co filmowa Bella :) Pewnie przez to wykształcił się u mnie pewien sentyment do całej sagi. Niczego nie podejrzewając, zabrałam się więc do słuchania. I nagle nadeszły one, ciarki żenady.

Młody grecki bóg i szara myszka – mokry sen nastolatek. Piętnaście lat temu sama należałam do tego grona, więc aż tak mnie to nie raziło, teraz trudno mi było przebrnąć przez te zachwyty Belli nad Edwardem. Meyer nie miała litości. To nic, że załapaliście za pierwszym razem, że Edward jest chodzącym ideałem, do samego końca, w każdym możliwym momencie, będzie to podkreślane.

Głupiutkie to, ale bez sensu znęcać się nad książką, która raczej przeznaczona jest dla innej grupy wiekowej. Ja już nie wierzę w takie chodzące ideały.