Złoty kompas

bajka, dobra ekranizacja :)

Na początek sprawy techniczne: twarde okładki, lekko żółtawy papier, ciemne tło z metalicznie połyskującymi złoceniami, co do których nie potrafię się zdecydować czy są eleganckie czy odpustowo-tandentne. W każdym razie wyglądają zupełnie inaczej niż na zdjęciach zamieszczanych w sieci. Czy lepiej, każdy musi zdecydować sam.

Gdybym przeczytał tę książkę w młodości być może byłbym zachwycony. Gdybym nie obejrzał filmu i serialu, być może czytałbym z większym zainteresowaniem (zarówno serial jak i film na tyle wiernie odtwarzają losy głównej bohaterki, że trudno w książce o jakieś zaskoczenia). Gdyby nie była to książka przede wszystkim dla dzieci zapewne czytałoby mi się ją przyjemniej. A smętna prawda jest taka, że "Zorza polarna" sama w sobie jest prostą historyjką fantasy - o miłej dziewczynce imieniem Lyra i jej bezwzględnych rodzicach - z dodatkowymi elementami horroru (potraktowanymi jednak w sposób skrótowy i umiarkowanie przerażający). Jeśli nawet rola tej dziewczynki okaże się mieć potem fundamentalne znaczenie dla wszechświata to w pierwszym tomie prawie zupełnie tego nie widać.

Trylogia "Mroczne materie" posądzana jest powszechnie o posiadanie głębszej warstwy ukrytych znaczeń o charakterze antykatolickim lub antychrześcijańskim, ale takie pierdoły wypisuje się o każdej książce fantasy, którą w jakikolwiek sposób można odnieść do tematu boga i wiary (a inwencja katolickich publicystów w tej kwestii jest doprawdy imponująca - przeczytałem sobie dla ...

Słyszałam o tej trylogii wiele zachęcających opinii, przez co spodziewałam się czegoś lepszego i niestety troszkę się zawiodłam. Jednak mimo wszystko książka ta i tak bardzo mi się podobała i na pewno przeczytam drugą część. To po prostu jest tak, że każda książka ma w sobie to coś - w jednych jest to silniejsze, w innych mniej. Tutaj właśnie spotkałam się z tym, że ten coś nie był taki mocny, taki silny i przykuwający uwagę, ale mimo wszystko był. Faktem jednak jest to, że książka ta zdecydowanie nie jest dziecinna. Plusem jest mnóstwo akcji, bo nim zakończy się jeden wątek, zaczyna się kolejny, który jest lepszy od tego wcześniejszego i tak na zmianę. Bardzo mi się to podobało. Na początku jednak jakoś niespecjalnie spodobała mi się ta książka i byłam niemalże pewna, że niczym już mnie nie zaskoczy. Nie czułam takiego przyciągania, jednak później wszystko się zmieniło i czytałam tę książkę z wielkim zaciekawieniem. Co do bohaterów - są bardzo ciekawi i szybko można się z nimi "zsympatyzować". Szczególnie Lyra jest bardzo miłą postacią, ale moje największe uwielbienie zdobyły dajmony. W zasadzie bez wyjątku, nawet polubiłam złotą małpę pani Coulter. Wprowadzenie czegoś takiego w książce było genialnym pomysłem i myślę, że Pullman jest fantastyczny, ponieważ wpadł na coś tak oryginalnego. Bo przynajmniej ja jeszcze nigdy nie spotkałam się z czymś takim, by każdy człowiek miał swojego dajmona, część duszy. Ta więź między ludźmi a ich dajmonami jest niesamowita, aż sama zapragn...

Szczerze to nie mam pojęcia skąd takie dobre opinie. Mnie się to zbytnio nie podobało, ani mnie nie przekonało. Postacie były dla mnie mało interesujące. Nie przekonało mnie w najmniejszym stopniu bohaterstwo Lyry, podobnie było z dajmonami. Właściwie nie do końca zrozumiałam, na co tam one są (no oprócz tego, że są towarzyszami). Chyba tylko pomysły z Pyłem i niedźwiedziami jako tako do mnie trafiły - z tego można by stworzyć naprawdę ciekawą historię. Jeśli chodzi o akcję to po prostu mnie znudziła, była często naiwna. Od połowy książki to już przestałam prawie w ogóle uważać na to, co czytam - myślałam tylko o tym, żeby już skończyć. Dialogi były sztywne i wymuszone, a warstwa emocjonalna, moim zdaniem, mocno spłycona. Mam wrażenie, że jestem za stara do tej książki.

Jeeej, książka mnie zaskoczyła! Niestety zanim sięgnęłam po książkę, obejrzałam film, który wcale mnie nie zachwycił. Jednak w bibliotece trafiłam na pierwszą część Mrocznych Materii i jestem rada, że ją wypożyczyłam! Książka wciągnęła mnie z niesamowitą siłą, postacie, fabuła i styl pisania pana Pullmana są naprawdę niesamowite. Szczerze polecam. Mnie też interesuje, jakby się potoczyło moje życie jakbym miała dajmona :)

Na prawdę świetna trylogia! Polecam wszystkim!! Jestem troch zła na siebie że najpierw obejrzałam film bo dużo jest w nim pozmieniane ale ogólnie jestem zachwycona pomysłem Pullmana i jego koncepcją świata.. Uwielbiam jak czytam o czymś co odbiega od naszej szarej rzeczywistości :)....Jak najbardziej mam zamiar wrócić kiedyś do Mrocznych Materii...

Powiedziałabym, że bardzo długo się rozkręca. Są pośrednie wątki akcji, ale one tak nie rozkręcają całości jak wydarzenia dziejące się w Bolvangarze. Wtedy dopiero zaczyna sie okres, kiedy nie możesz oderwać sie od książki. A niedźwiadek Iorek jest mają ulubioną postacią tego tomu ;)

Jedna z lepszych książek fantasy jakie do tej pory czytałam. Zgadzam się z Cissy: wreszcie coś innego; żadnych elfów, trolli itp. Wszystkie bajkowe postacie zastąpione dajmonami, bez których ta książka nie byłaby taka sama. Całą trylogię polecam gorąco fanom gatunku i nie tylko ; ))

To jedna z moich ulubionych trylogii. Jest taka... oryginalna. Film nie umywa się do książki, dlatego nie zrażajcie się do niej jeśli najpierw obejrzeliście tą bajkę. Pozostałe części są równie fascynujące jak ta. Polecam!