Złapać milionera

Jak rozumiem, w zamierzeniu miała to być romansowa komedia pomyłek z pieprzykiem. Docelowo wyszło coś, co w moich kategoriach plasuje się wśród pretensjonalnych czytadeł dla pensjonarek. Pozwólcie więc, że nie będę piać z zachwytu nad książką.
Dla mnie "Złapać milionera" to lektura płytka, sztampowa, by nie powiedzieć trywialna.
Postawmy sprawę jasno: Książkę napędza seks. W każdym rozdziale, na każdej stronie, po kilka razy. W bardzo przaśny i niewyszukany sposób. Nie mam nic przeciw, niech się kochają, ale - choinka - czy muszę czytać, że parzą się przy tym jak norki?
Nie powiem, z początku było to nawet zabawne ale co za dużo to niezdrowo i każdy kolejny opis łóżkowych potyczek budził już wyłącznie niesmak.
Owszem, przyjemnie jest poczytać, że nieprzyzwoicie bogaty facet, bożyszcze seksu i ozdoba rozkładówek "Playgirl" jest takim samym mężczyzną jak każdy inny; jestem w stanie zrozumieć, że w wyniku komplikacji różnych, rekin biznesu zachowuje się jak zakochany sztubak. Ale gdy inteligentna, życiowo ogarnięta kobieta urządza histeryczny szoł a' la rozwydrzony bachor w sklepie z zabawkami zamiast zwyczajnie zażądać wyjaśnień - tego żadnym sposobem mój rozumek ogarnąć nie potrafi. Nie i już.
Podobnie jak nie mogę zrozumieć, jaki wpływ na przebieg wydarzeń miała wspomniana w dedykacji Leslie. Oprócz tego, że sama w sobie była pustostanem wysokiej próby.
Ktoś wyjaśni? Z góry dziękuję.

Lubicie romanse biurowe oparte na relacji love-hate? Lubicie darcie kotów i utarczki między bohaterami?
No to niestety w tej książce tego nie znajdziecie :D
Wredna jestem, narobiłam nadziei i zgasiłam jak świeczkę co? No siebie też. Bo po Keeland i reszcie miałam nadzieję, na ognisty romans (ognisty bardziej w słowie niż w czynie) biurowy i to z pracodawcą!
I to się akurat zgadza. Bo naszą parkę łączy relacja pracownica-szef. Tylko, że w zasadzie nic z tego nie wynika. Może trochę chowania po kątach i mała akcja finałowa, ale jeśli czekaliście na tarzanie się po biurkach i gorące tete-a-tete przy kserokopiarce to niestety, nie ma.

Jak na niegrzeczną, erotyczną książkę to jest ona zadziwiająco grzeczna. Paradoks taki trochę. Jasne, nie brak tu aluzji i niegrzecznych słów, nie brak scen łóżkowych i podłogowych, ale rumieńców to ja nie dostałam ;) właściwie to już przy trzeciej scenie zaczęłam omijać wzrokiem co tak i ile razy dokładnie Kline robi Georgii.

Jeśli natomiast o samego Kline'a chodzi to jest to gość do pokochania. On i Georgia oraz ich przyjaciele to mocna strona książki.
Chociaż zapowiadanych w blurbie licznych niepowodzeń randkowych Georgii nie miałam okazji poznać, generalnie jej pech sprowadza się do faktu, że nie spotkała do czasów pana Brooksa faceta wartego bycia jej osobistym Kolumbem.
I to by było na tyle ;)

A i takie małe pees.
Jeśli spodziewacie się mocnego pisania wiadomości w aplikacji randkowej to się...