Opinia na temat książki Zima w zapomnianym schronisku

Monika wraz z przyjacielem swojego narzeczonego Alexandra i z innymi jego przyjaciółmi postanawia na Święta Bożego Narodzenia wybrać się w góry, do Samotni, to schronisko, które szczególnie uwielbiał jej narzeczony. Jednak niestety, wypadek sprawił, że narzeczony Moniki zginął w górach, a kobieta pragnie ruszyć jego śladem, by uczcić jego pamięć...
Aleksander z kolei, też ma swój powód dla którego idzuecna tą wyprawę... Nadal obwinia się o śmierć swojego przyjaciela.... Choć nikt go o nią nie obwinia...
Niestety grupa nie dociera do Samotni, ale czy to oznacza, że wyprawa jest nie udana?

Poznają Rafała właściciela pewnego schroniska, które jest zdecydowanie zapomniane przez turystów, ale za to przepięknie położone.. Rafał, nie prowadzi już oficjalnie działalności, ale widząc młodych ludzi w potrzebie nie odmawia im pomocy i przyjmuje ich pod swój dach.

Myślę, że bohaterowie sami nie spodziewali się, jak wiele przyniesie im wszystkim ich wspólnie spędzony czas.
Nie ukrywam, że szalenie podoba mi się motyw tej książki, gdzieś obok świąt, gdy z reguły każdy się bardzo cieszy, ktoś przeżywa żałobę, ktoś cierpi, jeszcze inni poszukują miłości, inni chcą się bawić, ale łączy ich miłość i wspomnienia...

Nie ukrywam, że odnalazłam w tej książce trochę magi świąt, i znów nie w oczywisty sposób... Tu też były przygotowania do Świąt! Choć z reguły nikt z nich nie chciał obchodzić Świąt! Nawet sam właściciel schroniska, nie był na to gotowy, i wychodzi ze swojej strefy komfortu by się zaangażować....
Piękne jest to, jak Autorka pokazuje nam jak czasami wszystko może się zmienić pod wpływem impulsu... Nie zawsze wszystko co sobie zaplanujemy my, jest dla nas najlepsze...

To książka która daje nadzieję, zmusza do refleksji. Pozwala się zatrzymać i przewartościować swoje życie.

Dodatkowo przepiękna okładka, która szalenie pobudza wyobraźnię czytelnika i nie daje przejść obok niej obojętnie! ❄️❄️