Zima Muminków

Muminek cierpi na bezsenność.

Zimą Dolina Muminków pogrążona jest we śnie. Wszyscy zakopani w swoich łóżeczkach czekają na nadejście wiosny (też bym tak chciała móc się zakopać w kocyk i przespać najgorsze momenty mojego życia, niekoniecznie zimowe miesiące). Muminkowi coś się jednak poprzestawiało w zegarze biologicznym i zamiast smacznie sobie spać podczas zimowej zawieruchy, obudził się w zupełnie nieodpowiednim momencie. Dzięki temu poznamy Dolinę Muminków w zupełnie innym wydaniu, a nawet Przodka Muminka, dzięki czemu wiemy już, że te sympatyczne stworzenia nie spadły z księżyca wprost do Doliny :)

,,Tyle jest tego, co nie znajduje sobie miejsca ani latem, ani jesienią, ani na wiosnę. To wszystko, co jest zagubione i nieśmiałe. Niektóre rodzaje nocnych zwierząt i tacy, którzy nigdzie nie pasują i w których nikt nie wierzy...''

Muminek przedwcześnie budzi się ze snu. Oczekiwał wiosny, a zastał mroźny widok za okiennicami. Tradycyjnie odczytuje list od włóczykija, który wybrał się w cieplejsze krainy, ale powróci wraz z nastaniem kwiatów. Białe pysie drzemią niewzruszenie na posłaniach, a biedny, osamotniony Muminek przebudził się w nieprzyjaznych okolicznościach, gdyż nie znosi długich nocy, a słoneczko bez pożegnania stłumiło się w czeluściach pozłacanego śniegu. Próbuje znaleźć dla siebie miejsce, i kogoś, kto by ulżył w samotności. Gdzieś w grocie budzi się mała Mi - bardziej rozbrykana oraz gotowa na nowe wyzwania, gdyż nie miała okazji pozjeżdżać na sankach z pagórków, oblepiać kule z małego, śnieżnego puchu.

Zabawnych perypetii ciąg dalszy. Mamy rozkojarzoną wiewiórkę, która niczego nigdy nie pamięta, pod stołami harcują niewidzialne myszy, a w szafie na stroje kąpielowe czujnie przesiaduje za promieniami słonecznymi przodek rodziny Muminków. Do tego poznajemy Too-tiki, która wprawnie łowi ryby, gdzieś po drodze przyplącze się Paszczak z nartami do zjeżdżania z gór, a o Zimę, jakby inaczej, Muminek obwinia Bukę, bo przecież wszystko zamarza pod jej stopami. Jest zabawnie, jest rozczulająco, szczególnie ze scenami, gdy poznajemy dziwnego psiak...

Jesienią rodzina Muminków zasypia, żeby obudzić się na wiosnę, ale tej zimy Muminek budzi się niespodziewanie w cichym, uśpionym domu i już nie może zasnąć, więc postanawia wydostać się z zasypanej śniegiem chatki, by pierwszy raz w życiu doświadczyć zimy, gdyż "decyzja to zawsze rzecz pożyteczna."

Ta prosta historia pod genialnym piórem Tove Jansson zamienia się w wielowymiarową przypowieść o tęsknocie, o samotności, o radzeniu sobie ze smutkiem i niepewnością, ale też o przyjaźni, o nadziei i o tym co znaczy bycie wspólnotą. O tym jak niezbędna jest możliwość dzielenia się z innymi, nieważne czy zwierzeniami o trudnych emocjach, czy słoikiem konfitur truskawkowych.

Przeczytana po raz nie wiem który i nadal będę wracać, przy każdej kolejnej lekturze odkrywając nowe głębie.