Dwa opowiadania opublikowane w tomie "Zespolenia" (1911, Vereinigungen) całkowicie zrywają z tradycyjnym stylem narracji. Musil opisuje w nich, przy użyciu bardzo zróżnicowanych i oryginalnie zastosowanych środków wyrazu, erotyczne (perwersyjne) przygody trzech nimfomanek, rozgrywające się jednak tylko w świecie marzeń, snu i wyobraźni. Dominującym motywem tych utworów jest samotność jednostki i niemożność rzeczywistego zespolenia z drugim człowiekiem.