W poezji Michaela Ondaatje wielką rolę odgrywa pamięć i doświadczanie czasu. Jej cechą charakterystyczną jest nienachalny autobiografizm. Przeżycia osobiste, intymne relacje z bliskimi, wspomnienia dzieciństwa – wsparte niezwykłą wyobraźnią poety – przeobrażają się w historie uniwersalne. Wiersze te zanurzone są mitach i podaniach rodzinnego Cejlonu, poszukują korzeni w kulturze syngaleskiej, sięgają do historii i religii Wschodu, konfrontują to, co zapamiętane i dziedziczone, z rzeczywistością Nowego Świata. Wielowarstwowe i nieprzewidywalne, nasycone zaskakującymi obrazami i zmysłową erotyką intrygują i zachęcają do indywidualnych interpretacji.