Wykopaliska

Bardzo chcę obejrzeć ekranizację, ale mam zasadę: najpierw książka potem film 😊
Miła to była lektura, taka niespieszna, refleksyjna. Nie było to spotkanie z wielką literaturą, ale czytało się bardzo sympatycznie. Cała historia oparta jest na prawdziwych wydarzeniach związanych z wykopaliskami w Sutton Hoo we wschodniej Anglii.

Jest rok 1939, Anglia znajduje się w przededniu wojny. Edith Pretty, zamożna wdowa, właścicielska posiadłości, na której, o czym jest przekonana, znajduje się skarb, który należy odkryć, chce to zrobić, zanim wojna wybuchnie. Nie chodzi tu o skarb w stylu skrzynki ze złotymi monetami, chodzi o coś na większą skalę, co może przyczynić się w znacznej mierze do zmiany opinii o tzw. „wiekach ciemnych”. Na ziemiach jej posiadłości znajdują się kurhany, których zbadanie powierza archeologowi amatorowi Basilowi Brownowi. Nie chce zamieszania, wścibskiej prasy, w razie, gdyby jej przypuszczenia okazały się słuszne. Jak to jednak w takim wypadkach bywa, wieści się roznoszą i na miejsce badań nadciągają znani naukowcy. Nikt jednak nie przypuszczał, że to odnajdą, będzie jednym z najważniejszych odkryć archeologicznych.

Lubię książki, które oprócz dobrej rozrywki, również dają nam solidną dawkę wiedzy i zachęcają do zgłębienia tematu. Ja już trochę pogrzebałam, pooglądałam, teraz czekam na powrót do normalności, żeby wybrać się w tamte strony i zobaczyć te okolice na własne oczy.
Na razie pozostaje mi film.

O ,,Wykopaliskach" dowiedziałam się ze zwiastunu filmu na Netflixie. Znane twarze aktorów, kostiumowy charakter produkcji i moje własne oczekiwania sprawiły, że bardzo chciałam obejrzeć ekranizację. Nawet nie miałam problemu z tym, że nie czytałam wcześniej książki (może dlatego, że nie spodziewałam się wielkiego działa, a ładnego obrazka, który mógłby mi towarzyszyć w któreś popołudnie). Stało się jednak tak, że zanim usiadłam do filmu, w moje ręce wpadła książką, a skoro tak to słowo pisane miało bezsprzeczne pierwszeństwo.
Powiem tylko, że osoby, dla których książka była zaledwie przyjemną lekturą, powinny koniecznie obejrzeć ekranizację - z miejsca docenią książkę!
Lektura nie była wciągająca, skłamałabym mówiąc, że nie mogłam się od niej oderwać. Nie powiem również, że była nudna i ciągnęła się nieznośnie. Określiłabym ją raczej jako spokojną, co jest niewątpliwym atutem - czytało się ją płynnie, mogąc odłożyć na chwilę, nie martwiąc się o to, że zgubi się wątek. Prosty język, brak zbędnego dynamizmu i nadmiernej akcji z pewnością pozwolił zrozumieć więcej z tematyki, której książka dotyka. Osobiście nie mam nic wspólnego z archeologią, nie zaliczyłabym jej nawet do moich dalekich zainteresowań, a mimo tego zrozumiałam raczej wszystko i kolejne decyzje podejmowane przez bohaterów były dla mnie oczywiste i czytelne.
Jeżeli chodzi o bohaterów, to czuje ogromny niedosyt. Za mało, o wiele za mało... I chociaż całą historię poznajemy z perspektywy cz...