Woda, która niesie ciszę

O rety, ależ mnie wynudziło. Poniesiona "Powietrzem, którym oddycha" spodziewałam się czegoś na podobnym poziomie, zamiast tego dostałam ciągnący się ulep. Rozumiem, że traumatyczne przeżycie może przekręcić psyche, ale na wszystko co święte! Czytając "Wodę..." miałam wrażenie, że przedzieram się przez opary pudrowanego absurdu. Rzeź na logice i ostatecznie strata czasu. Niby coś jest, niby coś się dzieje, ale na dobrą sprawę akcja jest taka sama jak bohaterka książki - w większej części bez życia.

Cherry porusza. Cherry wzrusza, wsiąka w serce i umysł i robi z emocjami czary i cuda.
Chociaż nie powinna, nie we mnie, bo widzę jak bardzo niektóre rzeczy są u niej zwielokrotnione. Nie jestem psychologiem, ale nie ukrywam, że trauma zwłaszcza bohaterki była trochę taka... Na wyrost, żeby można było ją wykorzystać w spektakularny, wyciskający łzy sposób.
Tak dałam się wodzić na postronku emocji jak owieczka. Wcale nie jestem z tego dumna.

Mam żal za to do wydawnictwa. Ogromny żal. Już pomijam tę okładkę co wprowadza w błąd, to jest pikuś.
Gorsza rzecz to fakt, że treść blurba zdradza wydarzenia dziejące się tak w 3/4 objętości książki. Dlatego nie czytajcie blurba jak nie lubicie spoilerów. Po co tak robić?

Uderzył mnie kontrast między początkiem a późniejszymi wydarzeniami. Zaczyna się słodko, Maddie z ojcem wreszcie znajdują swoje miejsce, dopełniają rodzinę. Jest uroczo, jest satysfakcjonująco. Aż wydarza się TO. I całe szczęście, spokój i ład wali się jak domek z kart.
Tu też jest pierwszy zadzior jak dla mnie - czemu mimo ogromnej miłości do swojej małej córki, rodzice nie szukali pomocy u psychologa? Albo szukali a nie ma o tym słowa. Coś jest nie tak w tej kwestii, ale no gdyby Maddie szybciej zmierzyła się ze swoim diabłem, to książka nie miałaby sensu.

Sama Maddie jest nietypową bohaterką. Nie jest nudną dziwaczką, mimo, że nie wychodzi z domu i nie ma głosu. Celowo pisze, że nie ma głosu a nie, że nie mówi, bo dziewczyna...