Opinia na temat książki Wilczyca

W kwestii siły nacisku szczęk wilka internet nie może się zdecydować. Może to 15, może 28, czy też raczej aż 105 kg na cm kwadratowy. Według klasyfikacji względnej to zwierzę zajmuje szlachetne szóste miejsce. Jakby nie patrzeć, to na tyle dużo, że ciężko się z takich zaciśniętych szczęk wyrwać. Zatem uważajcie, gdy będziecie zaczynać lekturę – Wilczyca was tak łatwo nie uwolni, tej książki nie da się ot tak, porzucić. W internetowych artykułach nie ma, co prawda, wzmianki o waderach, lecz mam wrażenie, że tym razem nie ustępują pola samcom. Dokładnie tak jak główna bohaterka powieści. Za wszelką cenę udowodni, że kobieta nie jest gorsza. Że należy jej się szacunek i uznanie. A gdy już złapie trop (nie zapominajmy, że nos wilka posiada około 200 milionów komórek węchowych, zatem nie dziwi, że pani komisarz ciągle węszy), gdy jest przekonana, że ma rację, to nie odpuści. Zaciśnie szczęki i nie wypuści z nich ofiary (czyli podejrzanego) ani na moment. Natomiast gdy zagrożeni są jej najbliżsi - drżyjcie narody - Wilczyca z pewnością pokaże wam ciemną stronę mocy. Fabuła pokręcona, lecz na tyle sprytnie, że nawet czytelnik rozpoczynający lekturę od tego tomu, da sobie z nią radę. Nie zagubi się, za to wciągnie do tego stopnia, że nie będzie w stanie odłożyć powieści na półkę. Nie da rady powiedzieć - nie obchodzi mnie kto jest Złym Duchem, niech sobie komisarz Laura łapie Poltergeista sama. Zapewniam, wytrwacie do ostatniej strony. I nie będziecie żałować. Polecam.