Wielka radość w polskich domach

"W swojej gęstej i błyskotliwie prowadzonej, debiutanckiej powieści Krzysztof Sztafa kreśli obraz kondycji warstwy inteligencji pokolenia dwudziesto- i trzydziestolatków rozrywanego przez sprzeczności kultury schyłkowego kapitalizmu w wersji nadwiślańskiej."

Jeśli tak wygląda inteligencja w naszym kraju, jesteśmy straceni jako naród.

W zależności od tego, jak tę książkę zinterpretuję, oceniam ją albo jako bardzo dobrą, albo jako kompletnie nieudaną. Jeśli uznamy, że jest to obraz typowego przedstawiciela młodego pokolenia, który tapla się w beznadziei i poczuciu własnej wyjątkowości, będąc jednocześnie niezdolnym do jakiegokolwiek działania, jest to naprawdę udana powieść. Główny bohater jest młodym mężczyzną przed trzydziestką, który ani nie może, ani się jakoś bardzo nie stara wyjść z obezwładniającego go marazmu i poczucia krzywdy, a za wszystkie swoje niepowodzenia, złość i smutek obwinia kapitalizm, mentalność ludzi dookoła niego, Żabkę, smog i co tam jeszcze sobie wymyśli. Z historii jednak nie wynika, że jest to osoba zniszczona przez system, a raczej ktoś, kto nie potrafi znaleźć szczęścia, bo zawsze mu mało, bo zawsze to, co ma, jest niewystarczające, bo nic mu nie pasuje. Muzyka? Zła. Praca? Do dupy. Obiad, który sam sobie przygotował? Paskudny. Drożdżówka? Chujowa. Ludzie na imprezie? Zjebani. Film w telewizji? Ciulowy. Rozumiem, że kapitalizm wszystkim nam daje po dupie, że jest dużo do naprawy w naszym społeczeństwie, że ogólnie jest źle, a...